Op de foto zie je mijn altaar.

Een plekje in huis waar -voor mij- bijzondere voorwerpen liggen die me iets van kracht geven iedere keer dat ik er langs loop.

 

Het duurde even voor ik dit hoekje mijn altaar durfde te noemen, alleen al in gedachten! Een altaar maken in je huis stond voor mij lange tijd gelijk aan afgoderij en heidens.

Woorden die ik in mijn vroege kindzijn heb opgepikt, en die meteen werden doorgeschoven naar het vakje 'Verschrikkelijk slecht'. Maar als ik er een beeld of gevoel bij zou moeten plaatsen heb ik geen idee.

Hoe ziet afgoderij er dan eigenlijk uit? Hoe voelt dat dan precies?

 

Steeds vaker merk ik op dat ik bepaalde dingen denk omdat ik dat altijd zo dacht. Waarschijnlijk al in een vakje gestopt voor ik er echt even bij stil had gestaan door leeftijd of omstandigheden.

Van die zinnetjes die heel zacht op de achtergrond fluisteren. Zoals.. tevreden zijn met wat je hebt, niet klagen maar dragen, niet teveel opvallen..

 

Niet dat al die zinnetjes altijd fout zijn! Wel fijn om ze nu ik groot ben ze eens hardop te zeggen en erbij te voelen, wat betekent dit fluisterende zinnetje eigenlijk voor mij?

Want hoewel de zin 'Heb je naaste lief als jezelf' zou betekenen dat mijn naaste gelijk aan mijzelf is, om de één of andere reden maak ik mezelf juist kleiner en minder dan mijn naaste door ditzelfde zinnetje. Waarom is dat toch?

 

Eén van de belangrijke dingen die ik ontdek: Woorden zijn maar woorden. Wat die woorden voor je betekenen, wat je erbij voelt, welke waarde je deze woorden geeft, dat maakt het verhaal.

Dus.. dit is mijn altaar, en die wilde ik je graag even laten zien.

 

♡