Gisteren waren we met zijn 4en naar het Waterloopbos bij Marknesse.

Hier is een bos waar in de vorige eeuw verschillende testopstellingen zijn gerealiseerd om bijvoorbeeld uit te vinden welke vorm de -toen nog- nieuwe havenmond van IJmuiden moest krijgen, of hoe ze konden voorkomen dat stukken van de kust van Denemarken stukje voor stukje zouden afbrokkelen.

 

Nou ben ik niet zo technisch, maar toch vond ik het heel fijn om in dit bos te zijn. Een deel van deze testopstellingen zijn namelijk weer teruggegeven aan de natuur, samen met alle waterloopjes die voor deze testopstellingen zijn gecreëerd.

Alsof de bedenkers een denkbeeldig gesprek hadden met de natuur: 'Lieve aarde, mogen wij van dit stuk gebruik maken om de kracht van water te testen? Dan krijg je daar na de tijd een mooi bos met veel waterloopjes voor terug waar je kan groeien en bloeien en mens en dier zich kan opladen.'.

Zo ging het vast niet, maar toch is het zo gelopen!

 

Aan het einde van onze route, waarbij we maar één of twee keer verkeerd zijn gelopen door mijn (gebrek aan) richtingsgevoel, liepen we tussen twee watertjes met onder ons pad door een verbinding tussen deze beide kanten dat flink stroomde.

En terwijl ik daar even stil op stond gebeurde er iets bijzonders. Ik voelde namelijk de energie van het stromende water daar vlak onder mij. Niet als een batterij die langzaam weer groen werd, en mijn benen waren echt niet opeens minder moe, maar subtieler, meer dat het water speels onder mij langs stroomde en daarbij zoveel plezier en energie vrijkwam dat je niet anders kan dan mee te doen, dat soort energie.

 

Grappig, thuis krijg ik diezelfde energie van de zee, alleen niet zo bewust. Op vakantie zoeken we ook altijd stromend water op. Watervallen, riviertjes, beekjes.. Als het maar stroomt!

 

Fijn om er op dat moment wel weer even echt bewust van te zijn, want hoe vaker ik dit soort momenten ervaar, hoe vaker ik dit soort momenten ervaar!

 

Aanrader dus! Het Waterloopbos bij Marknesse

 

♡