Ah, daar kwam ik nog zo’n zinnetje in mijn genen tegen!

Waar een wil is, is een weg. En de andere variatie die ik vroeger nog wel hoorde maar tegenwoordig niet meer: ‘Kan niet ligt op het kerkhof, en wil niet ligt er naast’. Jeuk kreeg ik er van! Maar ook…

 

Wanneer ik vroeger op mijn allerlangstgerekte zielige toon zei dat ik iets niet kon, hoorde ik één van deze twee zinnen. Vast niet altijd, maar vaak genoeg om indruk te maken. Vervolgens ging ik met een mopperend gezicht aan de slag, want deze discussie zou ik niet winnen.

 

Meestal ging het dan om klusjes die gedaan moesten worden in huis, om heit en mem te helpen. Nu weet ik natuurlijk dat het ook was om zelf wat te leren, en hoewel een hele stapel kleding soms opnieuw opgevouwen moesten worden, of de vloer opnieuw gestofzuigd omdat er nog heel wat te leren was, viel het voor mij nog steeds onder helpen.

 

Wanneer ik dus het zinnetje, waar een wil is, is een weg hoorde, en ik had daar helemaal geen zin in, kwam er voor mij een laagje schuldgevoel overheen. Wilde ik heit en mem dan niet helpen? Vond ik ze dan niet lief? Kindconclusies, zonder dat heit en mem daar ook maar op zinspeelden.

 

 

Nu, veel ouder, en best wijzer, kan ik me wel vinden in deze zin. Want inmiddels ben ik er achter dat ik echt héél veel kan, als ik het echt wil!

 

Als ik het écht wil..

De echte zoektocht is niet, wat kan ik eigenlijk? Maar, wat wíl ik eigenlijk?

 

 

En dat is dan ook meteen een mooie om door te geven aan mijn kinderen, want ook zij hebben hun klusjes te doen en daar hebben ze ook niet altijd zin in.

Het is ok als ze dat niet willen, snap ik, ik heb er ook vaak nog steeds geen zin in. Maar wat ik wel weer graag wil, is in een redelijk netjes huis zitten, ik wil wel graag met blote voeten in huis kunnen lopen, ik wil wel graag schone kleren in mijn kast, enz.

 

In de hoop dat we allemaal steeds beter voelen, wat wíllen we eigenlijk? En dan, wat zijn we bereid om daarvoor te doen?

 

 

♡