Mijn sterrenbeeld is Weegschaal, en dat past me goed.

 

Als iemand ergens mijn mening over vraagt, of ik graag ergens mijn mening over wil geven, bekijk ik een gebeurtenis niet alleen van beide kanten, maar van alle kanten en vanuit alle niveaus die ik maar kan bedenken. Niks is zwart/wit. En vanuit al die kanten ga ik de verschillende scenarios langs in mijn hoofd.

Als ik dit vind/hardop zeg, klopt dit dan? Doe ik hier iemand pijn mee? Passeer ik iemand? Kan er dan iemand boos op me worden?

 

Doodvermoeiend denk je misschien, maar het is me zo eigen dat het automatisch gaat. En ik vind het een mooie manier om rekening te houden met anderen. Dus blij mee.

 

Tegelijkertijd was ik er de laatste tijd wat minder blij mee. Want met ál die verschillende kanten, is er altijd wel iets wat door iemand op deze aardbol verkeerd begrepen kan worden en koos ik er dus al gauw voor om dan maar niet. Ik hou me liever stil.

 

Maar met dat stilhouden sloot ik mezelf ook af. Ik negeerde alle mooie dingen die konden gebeuren want oh wee, dat ene minder leuke. Terwijl ik juist ook zo'n behoefte heb om van die waardevolle gesprekken te hebben.

 

De laatste tijd durf ik meer te delen. Niet alleen op FB deel ik stukjes, ook in gesprekken deel ik stukken over mezelf waarmee ik mezelf soms laat schrikken. Zeg ik dit echt hardop? Waarna mijn lijf al dan niet in de paniekstand schiet.

Maar toch ga ik door, omdat het ook zoveel moois brengt! En de mensen die zich aangesproken of gepasseerd voelen? Ik hoop écht dat ze zich vrij genoeg voelen om het met me te delen. Maar dat is niet aan mij.

 

Het lijkt me zo mooi als de mensheid zoals ik die zie, wat vaker zijn of haar diepste zelf zou laten zien. Zonder maskers, automatische piloot of afgesloten stuk. En als ik dat zo graag wil, hoe kan ik zelf dan op de tribune gaan zitten en wachten tot het zover is.

Dus ga ik, doe ik, en laat ik, hoe eng af en toe ook, mijn weegschaal steeds vaker even thuis.

 

 

♡