Na dit weekend heb ik het laatste blok van mijn jaaropleiding familie- en organisatieopstellingen.

Van tevoren kon ik niet zo goed uit leggen wat ik daar precies wilde leren, en ook de vraag 'wat wil je er mee gaan doen dan?' kon ik niet duidelijk beantwoorden.

Toch was er een overtuigende wil in mij die er voor zorgde dat ik ging.

 

Één van de dingen waar in de opstellingen regelmatig aandacht voor was, is het 'niet weten' uithouden. Wat zo ongeveer inhoudt dat je niet meteen vlucht als je het even niet weet door je tijd meteen ergens anders mee op te vullen maar dat je gewoon even zakt in dat 'niet weten'.

Ik weet het gewoon even niet, hoe vervelend of ongemakkelijk dat ook kan zijn. Vertrouwen dat de antwoorden komen wanneer de tijd daar is.

 

Nu is de jaaropleiding bijna voorbij, en nu zit ik ook op zo'n punt dat ik het -niet weet-. Want wat ga ik er nu mee doen? Als ik niet had geoefend, dan zou ik nu meteen in een nieuwe opleiding duiken, mezelf afleiden met andere 'dringende' zaken, of angstvallig vast blijven houden aan de opleiding en alle mensen die me dierbaar zijn geworden. Maar nu, nu laat ik me zakken, het 'niet weten' over me heen spoelen, me meevoeren.

 

Één ding wat ik wel weet? Ik ben nog niet uitgegroeid 💖

Wil ik straks ook opstellingen begeleiden? Ja, dat lijkt me heerlijk!

Toen ik erin stapte was mijn belangrijkste reden mij, en daarmee mijn kinderen. En door opstellingen te begeleiden, groei ik zelf ook verder. Want alles wat ik zie in jou, zit ook in mij.

Waar ik eerder het beeld had dat een begeleider hoger moest staan, weet ik nu dat het juist belangrijk is om naast elkaar te staan. Met al onze onzekere, bijzondere, mooie en minder mooie kanten.

 

Ik kom er op terug. Eerst ga ik goed afscheid nemen, waarbij mijn intentie is dat alles er mag zijn. Daarna ga ik zo lang als nodig is (en lukt) het 'niet weten' uithouden ❤️

 

PS, deze foto's zijn allemaal gemaakt tijdens een tweedaagse

 

♡