Een jaar of 23 was ze, 's avonds zittend aan de eettafel met de gordijnen dicht. Een goed leven, lieve vriend, leuk huis, gezond lijf, redelijk leuk werk, niks te klagen.

De laptop stond voor haar en routineus klikte ze Youtube open en een spelletje Patience. Op Youtube had ze een muzieklijst gemaakt met trieste nummers die haar in de juiste stemming brachten.
Haar vriend was aan het werk, dus ze had de hele avond om een ingang te vinden naar dat verdriet dat zo vastzat onder al die lagen. De laag van gewoontes, de laag van schone schijn, en de dikke laag van 'ik mag niet klagen'-etterij.

Waar dat verdriet vandaan kwam? Geen idee. Ook geen behoefte om dat te onderzoeken. Niet eens bij stílgestaan dat die mogelijkheid er ook is, maar het is zo heerlijk om het af en toe even aan te raken. Alsof je een pijnlijke plek hebt die je zo kneedt dat het alleen maar meer pijn doet, alleen maar zodat de normale pijn daarna niet meer zo voelbaar is. 

 

De liedjes uit de lijst alleen waren niet genoeg. Om écht even lekker verdrietig te worden gooide haar fantasie er nog even een sausje overheen. Geliefden die kwamen te overlijden, hoe dat gebeurde, hoe ze werd gebeld, hoe ze zou reageren, wat er op de begrafenis gezegd en gedaan zou worden, en vooral, hoe verdrietig ze dan zou zijn.  

 

...

 

 

Dat meisje, die jonge vrouw, dat ben ik. Daar zat ik dan. En hoe raar het je misschien lijkt, op dat moment vond ik het heel goed van mezelf dat ik op die manier een ontlading kon vinden. 

Heerlijk, die tijd alleen. Al Patiencend en muziek luisterend mijn fantasie en vooral mijn tranen de vrije loop laten. Iets wat ik al vanaf mijn tienerjaren deed. Scenario's bedenken en deze helemaal doorvoelen. 

In mijn tienerjaren waren dit nog scenario's die me sterker, mooier en beter deden lijken dan hoe ik me in het dagelijkse leven voelde. Maar later veranderde dat langzaam in, nou ja.. Je leest t. En het was niet zo dat ik zo ongelukkig was, echt niet. Maar verdriet wat nooit wordt aangekeken blijft etteren. Het zat me onbewust in de weg, en dit was mijn manier om de druk er af te halen. 

 

Het is bijzonder, ik zou het niemand aan willen raden, want er zijn zoveel manieren om dat verdriet te helen in plaats van alleen ontluchten, en toch heeft t me geholpen. Als ik toen wist wat ik nu weet.. Maar je doet je best met de middelen die je hebt. Terwijl ik het heel goed zou begrijpen van een ander, accepteer ik het van mijzelf blijkbaar niet. Zoals zoveel (kind)stukken waar ik nog regelmatig tegen aanloop. 

 

Het is opmerkelijk hoeveel schaamte ik op dit stuk voel. Dit verhaal staat nu nog op 'gesloten', maar alleen al het idee dat ik later misschien wel op de knop 'Publiceren' druk, jaagt me de zenuwen door mijn lijf.. Ik heb het zo lang alleen voor mezelf gehouden. Misschien juist omdat ik bang ben dat het opmerkelijk is. En toch.. mag het gedeeld worden. Over niet al te lange tijd. Want hoe helpend had ik het gevonden als ik iemand had getroffen die haar 'opmerkelijke' verhaal zou delen, en mij er op een andere manier naar kon laten kijken.

 

Je leert van elkaar, en daar kunnen de meest prachtige dingen door ontstaan. Dus bij deze.. 'Publiceren'.

 

♡