Vloedgolf

Aardbeving - Vloedgolf - Verwoeste kust - Puinruimer - Wederopbouwer

 

Het is het beeld dat me vannacht te binnen schiet als ik lig te denken aan mij, mijn moeder en mijn (biologische) oma. De verschillende generaties, de verschillende uitdagingen die we tegenkomen. 

 

Mijn oma maakt een figuurlijke aardbeving mee, en veranderd in een enorme vloedgolf die ongewild veel stuk maakt op haar pad. 

Mijn moeder is de kustlijn, klaar om een fijn leven binnen te stappen op het moment dat de vloedgolf binnendreunt en alles op de kop zet. Bijkomen, waar moet je beginnen met herstellen wat kapot is.

Ik ben de Puinruimer, ik probeer wat kapot is te maken, wat niet te maken is bedank ik en ruim ik op of kan ik misschien hergebruiken. Ik probeer alles zo netjes mogelijk te maken voor de volgende generatie, de wederopbouwers.

 

 

Wat precies die aardbeving was waardoor een deel van mijn oma veranderde in een verwoestende vloedgolf weet ik niet, maar het overvalt me opeens hoe ver het de verschillende generaties in draagt. En het overvalt me hoe het me raakt. 

Ik zou mijn moeder, en mijn oma zoveel meer gunnen. 

Een gebeurtenis, of misschien wel een leven lang met verschillende gebeurtenissen die samen de aardbeving vormden, en de gevolgen zijn generaties ver voelbaar. 

 

Met liefde ben ik de Puinruimer, en ergens zou ik ook met liefde meer op me nemen zodat vorige generaties niet zoveel hoeven te tillen, maar tegelijkertijd weet ik, ieder heeft zijn of haar pad te lopen hier op aarde. Op een ander moment ben ik misschien weer de aardbeving, en zo loopt alles door elkaar heen.

 

Alles wat ik kan doen is dit pad zo opgeruimd mogelijk achterlaten, geplaveid met dankbaarheid voor de wederopbouwers. 

 

 

Dat ze de ruimte krijgen om bewust, open en vol liefde zijn. 💞