Eigen stukjes verzamelen

Wat blijft er van mij over als ik steeds stukjes weggeef van mezelf?

Te hulp schieten omdat ik een gat zie, en er in spring nog voor er om gevraagd wordt.

 

- Ik merk dat mijn gezin een zware dag heeft gehad, en zorg er voor dat iedereen wat stiller en voorzichtiger is in huis, ook al was ik zelf in een vrolijke, herriemakende stemming.

- Ik ga op visite, niet omdat ik daar nou zo’n zin in heb, maar omdat het zo hoort, omdat het al zo lang geleden is.

- Ik zie dat een collega er niet uit komt met de computer, en schiet te hulp, terwijl ik eigenlijk genoeg heb aan mijn eigen werk. 

 

Ik doe niet waar ik wel blij van word, om anderen niet in de weg te zitten.

Ik doe wel waar ik niet blij van word, om te voldoen aan verwachtingen, te passen in het plaatje dat ik heb gecreëerd van mezelf. 

 

Stukjes van mijzelf weggeven. Maar wat blijft er eigenlijk over van mij als ik dit te vaak doe, en ik die stukjes sneller weggeef dan weer aanvul? Want natuurlijk is dit niet wat de hele dag door gebeurt, en door alle leuke dingen in het leven vult het zich uiteindelijk vanzelf vast ook weer aan. Maar soms doe je gewoon veel meer dingen voor anderen dan voor jezelf en is de verhouding zoek. 

 

Ga een stapje verder en een ander springt weer in de plek van dat blanco stukje van mij, zo vullen we elkaar allemaal aan en op en houden we elkaar staand, maar WIE zijn we zelf eigenlijk nog als we al die verschillende stukjes op al die verschillende plekken achterlaten?

 

Is het egoïstisch om je eigen stukjes weer te verzamelen? Om ‘nee’ te zeggen, als je even geen stukje over hebt? Om ‘nee’ te zeggen als je gewoon even geen zin hebt, omdat je een ‘nee’ voelt? Om jezelf weer compleet te maken, zodat je er in al je compleetheid kunt zijn voor de ander, zonder jezelf weg te geven?

 

Hoe fijn zou het zijn als iedereen weer zelf compleet is, er geen losse stukjes meer ronddwarrelen, en geen gaten meer die moeten worden opgevuld. 

Ik begin bij mij, en daardoor vallen er soms gaten die even niet worden opgevuld en dat is niet leuk en zorgt soms voor wrijving. Want opeens bedenk ik mij, of bedenkt de ander zich, oh shit, hoe werkt dit eigenlijk?

 

Wees eerlijk met jezelf en anderen, zoals je van anderen ook zou willen dat ze eerlijk met je zijn. Als ik eerlijk ben, hoor ik liever een oprechte ‘nee’, dan een ‘ja’ die achteraf eigenlijk meer als ‘nee’ of ‘ja maar’ voelt. Jou gun ik het ook zo als je het nodig hebt. Dat je de kans neemt om je eigen stukjes te verzamelen, compleet te worden en te delen vanuit overvloed, vanuit die compleetheid. Het spreekwoordelijke glas dat vol zit en maar blijft doorstromen.

 

Met veel liefs ❤