Vast in mijn eigen ketens

Me afsluiten terwijl ik me eigenlijk open wil stellen.

Me klein maken terwijl ik eigenlijk mijn ruimte in wil nemen.

Mezelf onzichtbaar maken terwijl ik eigenlijk zichtbaar wil zijn.

Stoppen terwijl ik eigenlijk wil doorgaan.

 

Op sommige (belangrijke) stukken van mijn leven zit ik vast in mijn eigen ketens. Ketens die zo vergroeid zijn in mijn zijn dat ik ze vaak nog niet eens heb opgemerkt. Tot er iets gebeurt en ik opeens die beklemming voel. Dat vastzitten. Dat ik niet vrij kan bewegen omdat iets mij tegenhoudt. Omdat ik mezelf tegenhoud..

 

Ik ben nu op een stuk waar ik er vol tegenaan loop, en toch moet ik nog steeds hard mijn best doen om het te zien. Zó ben ik al gewend om eromheen te werken. 

Stoppen, want zo heb ik het altijd gedaan. 

Afsluiten, zodat ik alleen mezelf de schuld hoef te geven van pijn. 

Ruimte maken voor een ander, om niet in de weg te lopen. 

En zelfs nu, terwijl ik typ denk ik.. Waarom doe ik dat eigenlijk? Ik ben toch véél meer waard dan dat?

Tuurlijk, ruimte maken voor een ander is lief, het voorkomt confrontatie, het voorkomt eventuele teleurstelling, maar ik hou mezelf ook tegen. Ik hou mezelf ook klein. 

Waarom doe ik dat toch?

 

Maar het is zo vergroeid met me, dat ik, zodra ik begin te voelen wat ik mezelf daardoor ontzeg, ik weer vertrek uit mijn lijf. Niet voelen, zelfs niet begrijpen, het liefst zelfs niet aan denken. Oogkleppen op en vertrouwen op de ketens. Ze willen je beschermen. 

Zo lijkt het in ieder geval. 

 

Maar Het Is Niet Wat Ik Wil. 

Laat me los, laat me ontdekken, laat me leren, laat me vrij, laat me… Misschien wordt het wel een puinhoop, of doe ik van allerlei dingen verkeerd. Het is een risico dat ik bereid ben om te nemen. Want ik voel ook dat diepe vertrouwen dat ik, wanneer ik mijn keuzes maak vanuit waarheid en liefde, ik ook heel veel goeds kan doen. Echte, diepe waarheid. Gevoel AAN, diep weten AAN. 

 

En dit voelen, de angst, én het vertrouwen, zorgt ervoor dat ik weer wat ruimte maak. Ding voor ding, keten voor keten. Accepteren dat het een proces is, en ook Genieten van het Leven! Juist alles toelaten geeft mij de kans om met álles wat ik ben te leven. 

 

Dank je wel, Lief Leven! ❤️