Blind vertrouwen

Mijn (redelijk irritante) mantra is de afgelopen maanden 'Ik weet het niet'. 

Met sommige dingen is het best prima om iets niet te weten. Een zondags ritje die uitmondt in een toeristische route, zaadjes planten waarvan je niet weet wat er uit zal komen, niet weten wat de dag brengt dus heerlijk achterover leunen in het fijne voorjaarszonnetje. Allemaal heerlijk! 

 

Mijn 'ik weet het niet' is op sommige vlakken ook best fijn. Maar hij strookt even niet met de verwachtingen die ik had van dit niet weten. En het maakte me behoorlijk onzeker. 
Zou ik inmiddels niet eens moeten weten wat ik wil, ik ben toch potverdikkie een volwassen vrouw. Heb ik niet juist zoveel tijd gestopt in het ontdekken van wie ik ben en wat ik wil?Maak een keuze. Kies een richting!

Wat het extra vervelend maakt(e) is dat ik mijn eigen onzekerheid hierover doorschuif naar de mensen om mij heen. Wanneer zij mij vragen wat voor plannen ik heb voelt dat bijna als een aanval. Waarom leggen ze hun verwachting bij mij neer? Ik hoef toch niks? Lekker, die druk op m'n schouders. 

 

En daarmee, creëerde ik mijn eigen pijn. Afgelopen winter voelde ik me met regelmaat best eenzaam. Alsof ik dusdanig veranderd was dat mijn naasten me niet meer herkenden en begrepen. Maar het waren niet mijn naasten die dit veroorzaakten. Ja, ze stelden vragen, nee, ze begrepen me niet altijd. Maar ze hielden, en houden wel van me.

Toch kon ik dat even niet zo goed voelen. Ergernis en ongemak. Dat voelde ik wel. Ik dacht, nou, dan ga ik toch gewoon op zoek naar nieuwe mensen, die mij wel vrij laten in mijn veranderingen? Die wel blij zijn met mij als persoon, die mij steunen, enz.enz. Maar eigenlijk was ik alleen op zoek naar bevestiging buiten mezelf.  

Denken en voelen.. Ik dácht voornamelijk.. Aan mijn verwachtingen, aan wat ik nu zou 'moeten', aan wat een 'logische' volgende stap zou zijn. En daarmee blokkeerde ik in dit geval mijn gevoel. Uit zelfbescherming, uit angst voor pijn. Want ik . weet . het . niet.

Ik weet even niet waar ik goed aan doe, alsof alle regeltjes waar ik me altijd aan heb gehouden zijn verdwenen en ik nu zelf een pad moet uitstippelen. Wie weet ga ik nog een paar keer een kant op waar ik niet gelukkig van word, en ga ik weer verder waar ik gebleven was. Wie weet ook niet. 

Wat ik wel weet. Als ik me eenzaam voel, is het tijd om weer eens naar binnen te keren. De kans is namelijk groot dat ik mezelf afsluit voor mijn naasten, en niet andersom.

Op dit moment helpt het me om lichtjes voorover te leunen, een klein stapje te zetten om te voelen of het goed is. Blind te vertrouwen op het leven, dat alles komt zoals het goed is. Soms lastig, meestal mooi!

 

En nog een kwartje dat is gevallen, het hoeft allemaal niet zo serieus! In Januari zei iemand dat al tegen me, en nu pas voel ik het. Geniet maar van dit leven, van de kleine dingen, doe gek, wees gelukkig!