Nieuwe contacten

Vraag jij je ook wel eens af, hoe andere mensen dat doen? Nieuwe mensen ontmoeten, en daar ook leuk contact mee houden? 

Als ik kijk naar mezelf heb ik me dat best wel eens afgevraagd. Sommige mensen lijken een natuurlijk talent te hebben om nieuwe mensen om zich heen te verzamelen. En ik gun ze dat ook 100%, daar is geen twijfel over. Maar ik vroeg mezelf wel af, waarom lukt mij dat niet? 

 

Gek misschien, maar wat voor mij dan de meest logische verklaring was, is dat ik gewoon niet goed, niet interessant genoeg ben, geen goede energie om me heen heb, gewoon niet leuk genoeg. Mensen zijn waarschijnlijk gewoon niet zo graag bij me. 

Goh, alleen dit neertypen doet al pijn, maar het is hoe ik lange tijd keek. En terugkijkend ook zo voelde, al had ik dat gevoel meestal professioneel uitgeschakeld. 

 

Nu, na alles wat ik heb geleerd, en nog steeds aan het leren ben, zoek ik het nog steeds bij mezelf. Alleen niet meer als constatering ‘niet goed genoeg’. Ik ontdek dat ik het moeilijk vind om nieuwe vrienden te maken omdat ik mijzelf gewoon lange tijd niet zo leuk vond. Wel aan de oppervlakte, maar niet in mijn basis.

‘Wat je denkt dat een ander van je vindt, vind je eigenlijk van jezelf’ las ik eens. Voor mij klopt dat. Want wat denk ik eigenlijk dat een ander van mij vind? Het is de startpositie vanuit waar ik een contact aan ga. Onbewust. 

 

Zo genoot ik zoveel mogelijk van een vriendschap, misschien zelfs bijna tegen het afhankelijke aan, want dat het tijdelijk was stond vast. Er zou zeker een leuker iemand voorbij komen die in plaats van mij kwam. En wanneer dat moment kwam was dat alleen maar een bevestiging en had ik daar, naast wat weggedrukte pijn, voornamelijk begrip voor en sloot ik mezelf gewoon af in de aanloop daar naartoe. 

En wat dan zo raar is, ik had niet eens in de gaten dat ik het zelf veroorzaakte. Had ik me open gesteld dan was het contact of de vriendschap waarschijnlijk heel anders verlopen.

 

Wat een verschuiving vind zich plaats in mij. Steeds meer voel ik liefde voor mezelf, vind ik mezelf ook écht leuk, en vind ik mij met alles wat bij mij hoort ook echt waard om ‘gewoon’ gezien en gehoord te worden en durf ik me dus ook steeds vaker open te stellen. 

En nee, dat gaat niet van de ene op de andere dag. Op momenten ben ik nog wankel en onzeker, maar steeds vaker stevig en liefdevol, bijna nooit meer aan het verstoppen.. Leren, ontdekken, groeien. Zo mooi! Steeds weer kan ik terug naar waar iets vandaan komt op het moment dat ik er tegenaanloop. 

 

Dankbaar ben ik dan ook dat ik laatst weer met open ogen in die eigen valkuil stapte, en dat het ook benoemd kon worden. Wat gebeurt er nou eigenlijk? In de dagen daarna kwam het verdrietige besef dat ikzelf het eenzame gevoel heb veroorzaakt waar ik af en toe zo bekend mee ben. Mijn eigen pijn creëren, vanuit een soort verdraaide beschermingsstrategie. 

 

Wat waardevol om dit te ontdekken, hoe verdrietig het inzicht ook was, het geeft me de kans om het vanaf nu anders te doen.