Nieuwslezer

Hoe vaak lees, luister of bekijk jij het nieuws? De berichten over alle gebeurtenissen in de wereld? Ik scan eens in de zoveel dagen de kopjes op Nu.nl en daarmee vind ik het wel weer mooi geweest. 

 

• Met de informatie die ik lees in de artikelen kan ik de mensen waar het om gaat meestal niet helpen. Daarvoor hoef ik dus de artikelen niet te lezen.
• De plekken waar het over gaat zijn meestal niet binnen mijn leefgebied en hebben niet in het ‘nu’ invloed op mij. En hebben ze dat wel, dan is daar meestal niet iets binnen mijn macht wat ik daaraan kan veranderen. Daar hoef ik de artikelen dus ook niet voor te lezen.
• Ik vind het niets toevoegen om een standpunt in te nemen over de verschillende onderwerpen, omdat de waarheid 99 van de 100 keer altijd ergens in het midden ligt en de voor- en tegenstanders altijd een punt hebben. Daarvoor hoef ik de artikelen dus ook niet te lezen. 

 

Ik denk dat de punten hierboven gelden voor veel mensen. Toch voeden we onszelf voor een grote meerderheid met dit nieuws. 

Voeden? Ja, voeden. We nemen het tot ons. We nemen het in ons op. Misschien niet letterlijk als eten, maar er gebeurt wat in ons lichaam op het moment dat we blije of verdrietige dingen lezen of zien.

 

 

Voorbeelden? 

Bij het lezen van een artikel over de oorlog in Israël, voel ik meteen een verkrampt verdriet langs mijn rug en borstkas samentrekken. 

Bij het lezen over de stijgende maandlasten voel ik meteen een boosheid van machteloosheid die mijn gezicht vervormt in een dikke frons. 

Als ik lees over nieuwe wetten, nog meer regeltjes voel ik een soort harnas om mijn ribbenkast samentrekken. 

Het doet wat met mij als ik het tot mij neem. 

 

Terwijl, ik zit hier gewoon. Als ik mijn zintuigen gebruik besef ik me dat er niets met mij aan de hand is. Ik ruik koffie, ik hoor de mooie muziek op mijn radio, ik voel de warmte van het dekentje om mijn schouders. Die verkramping die ik voel bij het lezen van het nieuws, is die wel van mij? 

Wat is het nut om ons zo vaak in de kramp te laten schieten? Wie helpen we daarmee? 

 

 

Vanuit de redenaties die ik hoor in gesprekken hierover voel ik ook een soort onrust om dit hier zo te zeggen. Alsof ik dan niks geef om de mensen die het moeilijk hebben. Moeten ze het maar uitzoeken allemaal? Geef ik dan niks om de landen die in oorlog zijn? Geef ik dan niks om de formatie van het nieuwe kabinet?

Ja, daar geef ik echt wel om (alleen dat kabinet interesseert me echt helemaal niks). Maar ik wil mezelf niet voor de gek houden door net te doen of ik ze help door me er helemaal in mee te laten zuigen. 

Daar help ik de mensheid niet mee, want het vreet energie en het enige wat er gebeurt is dat ik continue in een angst/onrust leef om wat er allemaal gebeurt in de wereld. 

En het is niet zo dat ik nieuwsschuw ben, alleen dag in dag uit hetzelfde slechte nieuws lezen, waarom?

 

 

Wat zou er gebeuren als we al die energie die we nu kwijt zijn aan die verkramping, of dat verdriet wat we voelen bij het zien van het nieuws, zouden stoppen in iets anders? In de mensen om ons heen, in het ontwikkelen van onszelf en onze leefomgeving? In dat waar we wél invloed op hebben, in hen die we wel kunnen helpen?

 

Misschien mis ik iets, en dan ben ik benieuwd naar je reactie! Want ook hier ligt de waarheid vast ergens in het midden. Het gaat me er dan ook niet om mijn gelijk te krijgen, maar om je er eens anders naar te laten kijken. Probeer eens wat het met je doet om een week, of misschien een maand ook alleen de kopjes te lezen. Of zelfs dat niet. Voel voor jezelf of en wat er anders is.