Niks voelen

Wat als er even niet zoveel te voelen is?

Gisteren voelde ik me de hele dag bozig, in mijn hoofd was ik de hele dag aan het ruzie maken met iedereen waarvan ik vond dat ze onterecht waren of me gewoon in de weg zaten.

Een boosheid die niks met die mensen te maken had, maar alles met mij. Een langdurende boosheid waarvan ik de oorzaak niet kan vinden. En ik ben op zoek naar een oorzaak, zo hard, want met het vinden van de oorzaak kan ik die boosheid oplossen. Hoop ik.

Maar op dit moment voel ik even niets! En al lopend over de pier ga ik in de denkstand. Hoor ik niets te voelen? Ben ik gevoelens aan het wegdrukken? Of is dit zo'n punt waarop je een 'nieuwe uitdaging' aangaat in de vorm van werk, hobby of opleiding? En terwijl ik het dacht stopte ik ook weer.

Ik mag gewoon even genieten van het -niets voelen. Want dit is rust (, voel ik 😉).

Dus nu zit ik hier, op een bankje bij het strand. Het bankje waar ik ongeveer 34 jaar geleden met mijn moeder naartoe ging toen ik door het overlijden van een familielid niet kon stoppen met huilen. Ze vertelde over wat we allemaal konden zien, en hoe God dit allemaal gemaakt had. Dat we daar niets aan konden en hoefden te veranderen, want het is precies goed zoals het is. Hoe verdrietig soms ook.

En hoewel mijn geloof door de jaren heen veranderd is, voel ik diezelfde rust als die ik toen voelde toen we hier samen zaten.

Ik geniet 💖