Je laten raken

Heb jij dat ook wel eens, dat je iets leest, of iets voorbij ziet komen en je instant geraakt bent? Dat je een onverklaarbaar grote nieuwsgierigheid voelt, of juist verdrietig ook al snap je niet waar het vandaan komt?

Het overkwam mij vanmorgen. Zoals jullie misschien weten ben ik afgelopen winter bezig geweest met oude familiefoto’s, en verder gegaan met mijn stamboom. Waar mijn ontdekkingstocht begon bij de moeders van mijn moeder, ging mijn aandacht de laatste maanden meer uit naar de vaders en moeders van mijn vader.

Net kwam ik een bericht tegen over een mooie samenkomst die gepland staat en ik klikte door omdat ik enthousiast werd van dat bericht en benieuwd was of het berijdbaar zou zijn. Zo zag ik staan dat het in Vogelenzang was. En van het ene op het andere moment voelde ik verdriet in mijn lichaam. Alsof ik heimwee heb naar die plek. Alsof ik daar nog iets heb te ontdekken of misschien wel af te ronden.

Mijn betovergrootouders woonden vroeger op Vogelenzang, en ik weet daar niet zoveel van, behalve dat ‘een grote tuin hem groot genoegen schonk’. Maar oh, wat zou ik daar graag eens op mijn gemakje heen gaan, verdwalen in de grote tuin en in de omgeving.

Blij dat ik dit bericht tegen kwam, blij dat ik doorklikte, blij dat ik voelde wat ik voelde, en blij dat ik er even bij kon blijven!

Zo makkelijk is om dat gevoel aan de kant te schuiven, het afdoen als onbelangrijk of niet echt. Maar het is júist echt! De emoties die naar me toekomen als ik het het minst verwacht zijn écht, ze kunnen me wat vertellen, als ik wil luisteren.

Bij dit bericht een foto van mijn betovergrootouders, waarbij mijn betovergrootvader een speldje op heeft voor 50 jaar trouwe dienst in Vogelenzang!