Maria Magdalenadag

Ik had een bijzondere week. 

Vorig weekend was ik bij de Maria Magdalenadag in de Posthoornkerk, en gisteren was ik bij 'de heks van Almen'. 

 

De ene dag stond in het teken van de kracht van de vrouw, de vrouw zoals zij 2000 jaar geleden naast Jezus stond met al haar wijsheid. De vrouw die zichzelf niet wegcijferde in dienst van 'de man'. De vrouw die zich niet stilhield uit angst om verketterd te worden. 

 

De andere dag stond in het teken van een hevige pijn die eraan heeft bijgedragen dat veel vrouwen, zo niet alle vrouwen op de één of andere manier, uit verbinding zijn geraakt met hun wijsheid. 

 

Beide dagen waren zo indrukwekkend, beide dagen hebben me zo geraakt, en zoveel nieuwe inzichten gegeven. 

 

Op de Maria Magdalenadag deden we een grote opstelling waar voor álles plek was. Pijn in het nu, de vaders, de moeders, de grootouders, de voorouders, het misbruik, de katholieke en de protestantse kerk, via Maria Magdalena helemaal tot aan ons spirituele hart. Een collectieve opstelling, voor alle 150 aanwezigen. Het was even verduren, want het veld was zo voelbaar, en er zat zoveel pijn in al die eeuwen dat we (mannen én vrouwen) onze krachten moesten onderdrukken, verbergen of ombuigen. Zoveel pijn.. Zoveel verdriet.. 

Na het doorvoelen van deze pijn kwam er ruimte om adem te halen, die vaste spieren te ontspannen, om ons hart weer te openen. 

Ik kon vanaf mijn plek in de opstelling zo helder voelen hoe belangrijk het was om vol te houden, ik voelde zo een diep vertrouwen in de mensheid, en ook hoe belangrijk is om niet zomaar voorbij te gaan aan dat wat pijn doet. Ook als we het niet snappen, óók als het goed weggemoffeld lijkt te zijn. Het is er áltijd nog, voelbaar in het wankele en het niet volledig kunnen vertrouwen op de eigen kracht.  

Één van de representanten (voormoeders uit de middeleeuwen) gaf terug: 'Ik verliet mijn lichaam om veilig te kunnen zijn. Nu is de tijd gekomen dat mijn ziel weer terug kan keren'.

En ik wist dat het waar was. En ook hier kon ik voelen hoe verdrietig het is geweest dat dit nodig was om te overleven. 

Aan het eind van de dag werd het nummer van Anna Fernhout 'Mijn stem is van mij' afgespeeld, meezingen mocht. En ik vind het zo'n heerlijk lied, en in de auto zing ik luidkeels mee. Hier probeerde ik het, en letterlijk voelde ik het slot van angst op mijn keel. 

Maar met de dingen die ik eerder die dag had ervaren en gehoord kon ik mijzelf geruststellen. Het is nu veilig, toe maar, zing maar! 

 

Het slot op mijn keel. De afgelopen week, of eigenlijk al de afgelopen tijd (alsof je er wat naartoe groeit) kom ik regelmatig tegen hoe vaak ik me niet uitspreek. Bang om uitgekotst te worden, voor gek gezet te worden, buiten de groep gezet te worden. Een diepe diepe angst om alleen te komen staan. Nee, ik zeg en doe geen dingen waar ik niet achter sta. Maar als ik weet dat het ingaat tegen de meerderheid, doe ik dat het liefst stilletjes, zonder teveel op te vallen hierin. En natuurlijk heb ik hier allerlei hele goede redenen voor, maar dat zijn maar smoesjes. 

 

De laatste jaren heb ik veel dingen gedaan die ik heel eng vond, en ik vind ze steeds minder eng. Stapje voor stapje ga ik proberen mijn stem weer terug te krijgen, hoe eng ook. Mijn hart open houden, vertrouwen op de mens, op mijzelf, op dat wat er is en dat wat er mag zijn.