De heks van Almen

Sommige dingen lijken wel te groot om over te schrijven.. 

Omdat het zo allesomvattend is, dat ik me eigenlijk te nietig voel om er iets over te mogen schrijven. Maar toch raakt dat grote iets ook mij. Maar omdat het zo groot is, weet ik niet waar te beginnen...

Ik pak er een stukje uit. 

 

 

Afgelopen vrijdagavond was ik bij de ‘De heks van Almen’ (Voor wie het niet kent, dit is een theaterstuk over Aleyda, een vrouw, een moeder, een vroedvrouw, die in 1472 in Almen is verbrand als heks). 

 

Ik ging samen met Erwin, en daar aangekomen vonden we een mooi plekje op de voorste rij. Fijn vind ik dat, alles waar ik normaal gesproken door zou worden afgeleid is achter me, en ik kan mijn aandacht helemaal houden bij wat zich voor me afspeelt. 

Nu ik het stuk heb gezien denk ik niet dat het veel verschil maakt of ik voor- of achterin zou hebben gezeten, want ik werd er helemaal in meegenomen. 

 

Zoals ik later in het gastenboek ook heb geschreven; ‘Iedere zin, iedere blik, iedere stilte raakte mijn hele wezen’. Het was zó mooi..!

Hoe ze het heden en het verleden door elkaar wisten te rijgen tot het één geheel werd, de pijnpunten werden aangeraakt met een lichte luchtigheid waardoor je af en toe even kon uitademen omdat ik op andere momenten zo strak op de stoel zat dat ik af en toe even bewust moest ontspannen.

 

 

Het sloot ook zo mooi aan op de Maria Magdalenadag van de Academie voor Opstellingen waar ik een week eerder was geweest. Aan het begin van deze dag deden we een grote opstelling waar voor álles plek was. 

Pijn in het nu, de vaders, de moeders, de grootouders, de voorouders, het misbruik, de verborgen verhalen, de katholieke en de protestantse kerk, alles!, via Maria Magdalena helemaal tot aan ons spirituele hart. Een collectieve opstelling, voor alle 150 aanwezigen. 

Het was even verduren, want het veld was zo voelbaar, en er zat zoveel pijn in al die eeuwen dat we (mannen én vrouwen) onze krachten moesten onderdrukken, verbergen of ombuigen. 

 

Na het doorvoelen van deze pijn kwam er ruimte om adem te halen, die vaste spieren te ontspannen, om ons hart weer te openen. 

Ik kon vanaf mijn plek in de opstelling zo helder voelen hoe belangrijk het was om vol te houden, ik voelde zo een diep vertrouwen in de mensheid, en ook hoe belangrijk is om niet zomaar voorbij te gaan aan dat wat pijn doet. Ook als we het niet snappen, óók als het goed weggemoffeld lijkt te zijn. Het is er áltijd nog, voelbaar in het wankele en het niet volledig kunnen vertrouwen op de eigen kracht, eigen stem, eigen zijn.  

 

 

Één van de representanten (voormoeders uit de middeleeuwen) gaf terug: 'Ik verliet mijn lichaam om veilig te kunnen zijn. Nu is de tijd gekomen dat mijn ziel weer terug kan keren'.

En ik wist dat het waar was. En ook hier kon ik voelen hoe verdrietig het is geweest dat dit nodig was om te overleven.

 

 

De heks van Almen was hier zo’n mooi vervolg op, de pijn aankijken. Doorvoelen, om te ontdekken welke kracht zich er onder verbergt. 

Ik ben een dankbaar mens, juist omdat ik de kans krijg om de pijn die ik tegenkom te erkennen. Een nieuw einde maken. Of was het een nieuw begin..? 

Nieuwsgierig naar de De Heks van Almen? Er zijn nog maar een paar voorstellingen voor het stopt. Ik kan het je zó aanraden! Ook als je hier nog helemaal niet in zit, het is zo waardevol ❤

 

🕯

 

Op de foto een monument in Almen ter ere van de wijze, behulpzame vrouwen die als heks op een brandstapel zijn gezet, en in mijn beleving ook voor alle vrouwen die hun gevoel als gevolg uitschakelden, elkaar niet meer durfden te vertrouwen en zichzelf onderdanig maakten. En ook als eerbetoon aan de mannen, die als gevolg daarvan altijd maar sterk, verantwoordelijk en hard moesten zijn. 

 

 

Laat dit de tijd zijn dat de balans weer in evenwicht komt! Ieder zijn of haar eigen kracht, eigen wijsheid, in dienst van de liefde 💖