Schijt aan

Ah joh, daar moet je gewoon schijt aan hebben.

 

Ken je dat zinnetje? Ik lag vanmorgen op bed wakker te worden, en zo schoot me een gesprek in gedachten waarbij werd gezegd, ah joh, je moet gewoon schijt hebben aan wat anderen denken. 

Het werd gezegd als (gewaardeerde) aanmoediging, en het is een zin die ik eerder zelf ook regelmatig gebruikte om mijzelf of een ander net een zetje te geven in het volgen van je eigen keuze. 

 

Maar... eigenlijk had en heb ik natuurlijk helemaal geen schijt aan anderen. Dat zinnetje gebruikte ik meer als groot vloerkleed waar ik mijn ongemak onder kon vegen wanneer ik iets deed wat niet in de lijn der verwachtingen lag. Geen woorden, geen gedachten en vooral geen gevoelens meer aan 'vuil' maken. 

 

Schijt aan.. Boeit mij dat.. Lekker laten gaan..

 

Het klopt niet meer om op die manier mijn ongemak weg te wuiven. Dat wat mensen of situaties om mij heen laten zien is juist een hele waardevolle reflectie van waar ik zelf in geraakt wordt. 

Iets wat in de wereld om mij heen gebeurt, wat bij mij een emotie of gevoel losmaakt. En waarbij ik 2 keuzes heb, onder het kleed vegen of wat beter bekijken. 

 

Laat het me dan maar even bekijken, mijn aandacht er even bij houden zodat ik wat beter kan voelen wat er in mij gebeurt. 

Het zorgt ervoor dat ik steeds minder de neiging heb om het weg te poetsen en het juist steeds meer zie als iets moois. Iets om dankbaar voor te zijn. Niet altijd prettig om te ervaren, maar wel heel leerzaam!

 

En dat alleen maar door er geen 'schijt aan te hebben' ❤️