Keelpijn

Ik heb last van mijn keel. En wat ik leuk vind om tegenwoordig te doen als ik ergens last van heb, ik stel me een opstelling voor. 

Dat duurt meestal maar heel kort, want zodra ik het 'probleem' erin zet en de plek zie waar het staat, hoe het beweegt of juist niet, is het al voldoende. Weet ik al wat het me wil vertellen, laten merken, laten doen of laten laten. 

Mijn keel doet pijn. Wat me verbaasd, want vaak heeft het te maken met me uitspreken, of eigenlijk het gebrek aan me uitspreken. Stil blijven wanneer ik eigenlijk geluid wil maken. 

Maar de afgelopen week heb ik hele mooie liefdevolle gesprekken gehad, waarbij ik me juist wel kon uitspreken. 

Waarom dan die pijn in mijn keel? 

Ik doe mijn ogen dicht en zie mijzelf staan. Daarna geef ik 'de pijn in mijn keel' een plek. En die houdt mij zo beschermend vast, waardoor ik besef, de keelpijn wil me tegenhouden. Als een soort van beschermingsmechanisme lijkt het mijn keel op slot te zetten. 

Zeg maar niks meer, straks zeg je teveel en raak je meer kwijt dan je kan missen. 

Ik voel me geroerd, dat dat deel van mij zo voorzichtig met mij is dat het alles doet om mij -als heel mij- heel veilig te houden.

En ik weet ook nu wat ik te doen heb.

Dank je wel keelpijn, voor de bescherming, voor de zorg, voor de liefde. Ik dank je, en ik waardeer je. En ik kies er voor om niet naar je te luisteren. Want ik wil me wél uitspreken. Ik wil léven, béleven. Ik wil delen, vertellen, ook als het niet fijn is, of spannend. Ik wil praten, fluisteren, zingen, schreeuwen, als mijn hart dat doet. 

Dank je wel, maar het is veilig, het komt goed ❤️

Mijn keelpijn laat me niet meteen los, maar dat hoeft ook niet. Ieder deel van mij mag de tijd nemen om te leren vertrouwen. Vertrouwen op het leven, vertrouwen dat alles goed is zoals het is.