Na(de)zomer

 

Tijdens deze zomer koos ik ervoor om mijn eigen dingetjes even op stil te zetten en met al mijn aandacht te zijn bij ons als gezin.

Geen workshops, geen retraite, geen cursussen en zelfs (bijna) geen boeken die mij onderwijzen in het completeren van mijzelf.

 

Ik ben mijzelf binnen ons gezin, en neem natuurlijk altijd mee wie ik ben waar ik ook ga. Maar naast wie ik ben in mijn kern, ben ik in ons gezin ook moeder en vrouw. Delen die horen bij wie ik ben, en die deze zomer voorrang kregen.

En heerlijk wás het, samen op avontuur, samen in de rust, samen genieten van de tijd samen. 💖 Ons gezamelijke leven zonder werk, school, afleiding, waardoor ook sluimeringen weer even onder een vergrootglas kwamen en bespreekbaar werden.

 

De zomervakantie loopt op zijn eind, en ergens had ik blijkbaar verwacht gewoon de draad van mijn eigen leerweg weer op te pakken, en verder te gaan waar ik gebleven was. Dat stukje alleen, mijn eigen persoonlijke groei, pad. Waar ik naartoe wilde, wat ik wilde leren en doen. Maar niet. (Natuurlijk niet denk ik nu, deze zomer heeft mij ook zoveel geleerd, en weer veranderd ten opzichte van een paar maanden geleden. Het hele leven, ieder moment is een leerweg.)

 

Het lijkt wel alsof ik het beginnetje weer even moet vinden, alsof ik midden in het maken van een kunstwerk gestopt ben en nu niet meer weet wat ik met dat kunstwerk wilde doen, ervaren, laten zien.

 

...

 

Wat wil ik ook alweer, en hoe wil ik dat eigenlijk doen? Wat is mijn pad, mijn doel? Is dat wat ik voor de zomer had bedacht nog wel wat ik nu wil?

 

Dit schrijven en hier even mijn aandacht bij houden helpt me weer, terug naar wat ik wel.. weet, kan, zie, voel. En vanuit daar weer verder. Of dat dan een ander pad is of hetzelfde.

 

...

 

De waarheid ontstaat altijd vanuit de leegte, is altijd nieuw. ✨🙏🏼