Moe

Vanmorgen deed ik gewoon mijn ding, de meiden helpen klaarmaken voor school, beetje opruimen, de vaatwasser even leeg, de was opvouwen en ophangen, en zo liep ik langs de spiegel en zag ik hoe moe ik er uit zie. Huh, wat zie ik er moe uit! Oh ja, nu voel ik het ook, wat bén ik moe! Niet perse lichamelijk moe, maar gewoon, toe-aan-rust-en-stilte moe. 

 

En niet heel raar ook, afgelopen dagen werd er van alles in mij losgemaakt. Eerst mocht ik zaterdag en zondag weer assisteren bij een nieuwe 2-daagse workshop in Amsterdam, waar we een veilige plek mochten creëren voor 100 personen.

Een rol die ik met veel liefde (wat energie geeft) en zorg (wat energie vraagt) op me neem.

Het is keer op keer zo bijzonder om onderdeel te zijn van de groep, en mee te bewegen in alle thema's die zich laten zien.

Voor mijzelf was het deze keer heel fijn om de lichtheid én de stevigheid die in mij zit zo sterk te voelen, en te ervaren dat ik ook zoveel te brengen heb (net als ieder ander, maar fijn om het in mijzelf ook te kunnen voelen!).

De zondag mocht ik in de laatste opstelling nog even ervaren dat ik nog iets te doen heb in het thema 'kerk'. Wat ik helemaal niet wil. Liever kijk ik naar alle mooie dingen die een kerk, of een gemeenschap kan brengen. Maargoed, geen licht zonder donker, en juist in de weerstand zit de groei. Beetje cliché, maar toch waar.

Waarom wil ik toch zoveel afstand nemen van iets waar ik mee ben groot geworden? Iets wat ooit zo'n groot deel uitmaakte van wie ik was, of dacht te zijn? Vanuit nieuwsgierigheid, met weerstand in de hand op ontdekking is mijn intentie.

In dezelfde opstelling liet een andere representant mij juist zien hoeveel vertrouwen ik mag hebben in mijn 'volgende stap'. Iets wat ik deze twee dagen ook zo mooi heb mogen ervaren. Ik kan het, hoe die volgende stap er dan ook maar uit ziet. 

 

-

 

Ja, moe.. En hoewel ik gisteren best even rustig aan mocht en kon doen, had ik gisteravond nog wel biodanza waar ik voor de tweede keer naar toe zou gaan.

Lekker, dacht ik van tevoren, alles wat los is gekomen mag ik er dan even lekker uitdansen. Maar ik ging verder waar ik zondag gebleven was, en in plaats van dat ik het er 'uit' kon dansen, danste ik het er 'in'. 

In het begin was er een oefening waarbij je gewoon door de ruimte kon bewegen, en op de één of andere manier kwam ik steeds bij de deur naar buiten uit, en iedere keer was er een piepklein momentje waarop ik dacht, zal ik? Nee Lieneke, je blijft. Ik ben hier veilig, veilig genoeg om te ontdekken wat het is waardoor ik zo graag weg wil. 

Het thema van de avond was 'Liefdevol aanwezig zijn', maar ik voelde me daar veel te open, veel te kwetsbaar voor, waardoor het veel te eng werd om verbinding te maken met de ander.

Bij een andere oefening gingen we dansen met onze beschermengel, met de ogen dicht. Ik viel gewoon steeds bijna, zo wiebelig, zo'n moeite om te blijven staan en toch mijn eigen beweging te maken. 

 

Alles bij elkaar kan ik niet anders zeggen dan Supermooi ❤️❤️❤️

Hoewel het pijnlijk kan zijn, beangstigend kan zijn, hoewel ik soms het liefst de deur uit wil lopen, krijg (en neem) ik de kans om er mee te zijn. Er even helemaal niets mee te moeten, maar waarbij ik weet dat ik veilig ben en mag voelen wat er dan gebeurt waardoor ik weg wil vluchten. Dat maakt me zo dankbaar, en maakt me alleen maar nieuwsgieriger en liefdevoller. Door het niet weg te stoppen maar juist te omarmen geef ik mezelf de kans om het te veranderen. Energie die vast zit weer los maken zodat ik er weer mooie dingen mee kan doen. 

 

-

 

Zodra ik dit verhaal met je heb gedeeld ga ik kijken wanneer ik weer een nieuw Samen-Zijn kan plannen. Ik zou het heel fijn vinden om je daar te verwelkomen! 💖

 

Liefs!