Mannen

Vorige week mocht ik aansluiten bij een groepje mannen in de opstellingen. En zelfs dagen later bracht dat nog een lach op mijn gezicht. Het voelde zo vanzelfsprekend, zo ontspannen.

Ik mocht weer even ervaren hoe het is om met mannen samen te zijn zonder een diepe kern van wantrouwen. Zonder een verborgen basis van angst, klaar om te vluchten, klaar om ze af te schilderen als de boeMan en vervolgens hard weg te rennen. 

 

En dat ik daar zo blij van werd, en me bewust werd van het gevoel dat ik daar nú geen last van had, deed me ook diep ervaren dat ik daar normaal gesproken wél last van heb. 

Ik vind het gewoon zo lastig om de meeste mannen vanuit mijn basis te vertrouwen. En dan voornamelijk mannen die ik nog niet ken. Altijd is er een angst dat ze me pijn kunnen doen, dat ze me 'gevangen' kunnen houden, dat ze me alles af kunnen pakken. Wat moet hij van me? Meteen in de afweer. 

 

 

Nou merk je daar als gesprekspartner in een alledaags gesprekje gelukkig helemaal niets (meer) van. Zelf merk ik daar in een alledaags gesprekje gelukkig óók helemaal niks (meer) van. Mijn angst en wantrouwen zit niet in de oppervlakte, en rationeel weet ik heel goed dat ik in principe nergens bang voor hoef te zijn en dus niet letterlijk in de vluchthouding hoef te zitten.

Nee, ik merk het op het moment dat ik een verbinding aan ga met een man. Niet meteen een relationele verbinding, geen flirterige verbinding maar gewoon een verbinding die meer kwetsbaarheid of openheid vraagt dan het alledaagse kletspraatje. Maar ook bijvoorbeeld tijdens biodanza wat ik sinds een paar weken doe. Af en toe moet ik mezelf echt overtuigen dat ik veilig ben, alleen omdat ik een korte dans doe met een man die ik niet ken. 

 

 

 

Wat mooi is, als ik deze onveiligheid even los kan laten heb ik vooral ook heel veel plezier in het contact met mannen. Voel ik me veel sneller op mijn gemak dan in hetzelfde contact met vrouwen. Ik hoef mijn woorden niet zo af te wegen, kan mijn antennes een standje lager zetten en gewoon plezier maken. 

 

Ook weer zo'n stuk waarbij ik voor mijzelf mag onderzoeken, waar komt het vandaan, wat zit er nog 'vast' in mijn lijf als soort van herinnering, als waarschuwing voor gevaar? En vervolgens, wat mag of wat kan ik er mee? Moet ik er wat mee, of mag het er ook gewoon zijn? Bedankt voor de waarschuwing lief lijf. 

 

Wil ik ook graag duidelijk zeggen dat het hier gaat om míjn gevoel, en dat zegt niet zoveel over de mannen zelf. Iets dat soms makkelijk te verwarren is. 

Ooit was de verleiding om schuld bij 'de mannen' neer te leggen wel daar. Afschuiven, dan hoef ik er zelf niet te lang stil te staan. Maar de oorzaak van dit onveilige gevoel in die diepe laag zit, zit in mijzelf, en het heeft geen zin en het is niet helpend om schuld hiervan bij anderen neer te leggen. 

 

Ook in mijn relatie vraagt het af en toe aandacht en is het soms ook makkelijk om 'schuld' weg te schuiven. Gelukkig ben ik samen met iemand waar ik me helemaal veilig mag voelen. De grootste belemmering hierin komt uit mijzelf.

Door een simpel 'Ik weet het even niet', of door een 'Ik weet dat ik me afsluit maar ik weet niet waarom' komt er dan weer beweging in dat wat vastzit. Soms zo spannend om het te benoemen, omdat ik het gevoel heb dat ik het dan moet uitleggen, begrijpbaar maken. Maar alleen al door die kleine zinnetjes komt er ruimte voor begrip, openheid, verbinding. 

 

 

Dank je wel mooi leven, lieve mensen, leerzame momenten.

Dat we er mee mogen zijn en liefdevol mogen groeien 🫶