Cadeautje van boven

Deze foto maakte ik vorige jaar zomer ('23). Ik was samen met mijn jongste dochter op het strand in Harlingen, zomaar om even te genieten van zo'n heerlijke aangename zomeravond.

Na een stukje te hebben gelopen, wat mooie schelpen te hebben verzameld en te kijken naar alle beweging die er was gingen we even lekker zitten. Onbezorgd kletsen zoals dat met kinderen gewoon ontstaat. 

Terwijl zij nog verder ging met haar schattenzoektocht zat ik even voor me uit te staren, en zo zag ik in de verte deze wolk. De wolk was als een rakend kunstwerk in de lucht. Het herinnerde me aan de week ervoor, toen ik danste met mijn voorouders.

 

 

In de opleiding leerde ik hoe ik kon dansen op gevoel, en vooral de eerste paar keer was dat confronterend, ongemakkelijk en supereng. 

Die keer voordat ik deze wolk zag, deden we een collectieve opstelling die over ging in een ecstatic dance. Ik kwam in het veld voor 'dat wat gezien wilde worden maar nog niet in de opstelling stond'. 

 

Toen de dans begon vond ik het lastig om vanuit mijn gevoel te bewegen. Ik bedacht me hoe ik de dag ervoor met mijn kinderen in de woonkamer stond te dansen, en hoe we daar zo'n plezier bij hadden. Ik stelde me voor dat ze bij me stonden, meedansten. Dat we samen opnieuw plezier maakten, en het hielp me om in de dans te komen.

Na een paar minuten, of seconden misschien zelfs, bedacht ik me dat als ik mijn kinderen hier bij mij voor kon stellen, dat ik dan ook mijn vrouwenlijn bij mij kon uitnodigen om te dansen, en even later hoe het dan zou zijn als ik mijn vaderlijn uit zou nodigen. 

 

De muziek en de dans veranderde steeds, en de uitdaging -ik bedoel uitnodiging- bleef, om dicht bij mijn gevoel te blijven. Me te laten raken, op welke manier zich dat dan ook zou laten zien. 

 

Aan het eind van de dans (denk aan anderhalf, twee uur later) stond ik ergens, en de muziek nodigde uit om te wiegen. En terwijl ik daar zo zachtjes heen en weer stond te gaan, voelde ik een rij met vrouwen achter mij.

Mijn moeder, mijn oma, haar moeder, haar moeder, haar moeder, tot het één figuur werd.

 

Waar ik in de opstellingen vooral bezig was met de blokkades die blijven liggen vanuit je voorouders, kon ik hier voelen hoeveel kracht, hoeveel liefde zij door hebben gegeven. En ik kon op zo'n bijzondere manier voelen dat ik niet zomaar een los persoontje was hier op de aarde.

Ik heb wortels, ik kom ergens vandaan, en ik ga ergens naartoe.. Over 100 jaar voelt mijn nakomeling mij misschien in dezelfde rij. En ik kan alleen maar álles doen om ervoor te zorgen dat hij of zij ook zoveel liefde en kracht ervaart. Ik kan dat alleen nú doen. Elk moment opnieuw kan ik dat nú doen. Leven vanuit liefde, doen waar ik blij van word, doorgeven, delen.  

 

 

Kom ook, 27 oktober. Wees niet bang dat we moeilijke, spannende dingen gaan doen. Het uitgangspunt is precies wat ik hierboven heb beschreven, éven bij dat gevoel komen dat je meer bent dan alleen jij, dat je kan voelen waar je vandaan komt, en wat een enorme kracht en liefde daarbij hoort. Vast en zeker komen we daar blokkades tegen, en die mogen er ook zijn. Dat hoeft niet te betekenen dat de mooie dingen er niet zijn. 

 

 

Ik hoop je dan te verwelkomen! ❤️