Helpen

Sinds kort heb ik op mijn pagina 'Een handreiking' staan, en ik worstelde wat met de woorden die ik daarin kon gebruiken.

Iedere keer struikelde ik over het woordje 'helpen'. 

 

En om dat even extra onder een vergrootglas te leggen kwam afgelopen week het onderwerp 'helpen' en een 'eigen praktijk' tot wel 4x voorbij. 'Wat mooi hoe je mensen kan helpen', 'Heb je/Wil je ook een eigen praktijk?' En iedere keer voelde ik een soort verstrakking door mijn bovenlijf kruipen. 

 

De eerste keer probeerde ik vooral uit te leggen dat het inderdaad supermooi is om opstellingen te begeleiden, maar dat ik van het woord 'helpen' toch wel wat de kriebels kreeg. Juist de eigen kracht die erbij komt kijken is waar ik een enorme bewondering voor voel.

Dat mijn doel niet perse is om mensen te helpen, maar meer om de wereld gewoon een stukje mooier te maken, door vanuit mijn eigen plek zo zuiver mogelijk te zijn in dat wat ik voel, wat ik wil, wat ik doe en wat ik laat en daarin misschien wel een voorbeeld te zijn. Niet dat mensen mij na moeten doen, maar meer dat ik kan laten zien dat er ook een andere 'normaal' is. 

Helpen, mensen, ik? Nee joh. Mensen zijn juist heel goed in staat om zichzelf te helpen, en daarin zou ik dan wel weer wat willen betekenen. Om ze op weg te helpen, te ondersteunen als het even nodig is. 

 

En een eigen praktijk? Een eigen plekje, waar ik mensen kan ontvangen, kan schrijven, kan dansen, stil kan zijn, dat zou ik wel willen. Maar een praktijk? Ook dat woord heb ik moeite mee. Terwijl, ik heb al een heel duidelijk beeld heb van dat eigen plekje. De naam, de muurschildering, de mensen en groepen die welkom zijn, ik zie het allemaal, maar een naam durf ik het nog niet te geven.

Ik had een paar jaar geleden even een eigen praktijk in voeding aan huis, en daar heb ik zo vanuit mijn denken mijn best voor gedaan. Ik wil niet meer zo mijn best moeten doen. Liever laat ik dat wat er is en dat wat ik wil gewoon ontstaan vanuit een soort natuurlijke groei. 

 

 

Tijdens die gesprekken besefte ik me heel goed.. 🫣 Jeetje, ik ben echt flink in de verdediging..! Waarom? 

 

 

De grootste verwarring zit bij mij tussen helpen en redden. 

Mijn eerste reactie in zo'n gesprek is: Ik wil geen helper zijn, want bij helper denk ik aan de redders. Mensen die anderen helpen omdat ze zich daar zelf beter door voelen.

Laat mij je alsjeblieft helpen, dan heb ik het gevoel dat ik er zelf toe doe. Helpen vanuit een onzuivere intentie. En dat wantrouwen ligt/lag blijkbaar nog best aan de oppervlakte.

Ligt/Lag, want op het moment dat ik mij er bewust van ben en het er helemaal laat zijn, krijgt het ook de kans om te veranderen. 

 

Het is ook nog niet zo'n lange tijd dat ik mij láát helpen, en dat ook echt kan ontvangen. Liever deed ik alles zelf, hoefde ik geen dankjewel te zeggen, en ook fouten kon ik alleen mijzelf aanrekenen. 

Inmiddels heb ik gelukkig mogen ervaren hoe mooi het is wanneer je in verbinding kan blijven wanneer hulp word aangeboden. Dat ik mijzelf niet meteen afsluit en afstand neem. 

Vanuit dat punt ook ervaren hoe belangrijk het af en toe is om hulp te vragen, want waar je zelf soms eindeloos rondjes blijft draaien in je hoofd kan een ander meteen de vinger op de juiste plek leggen. 

 

Wanneer ik zo even blijf bij het onderwerp 'helpen', en door die eerste verdediging heen ben kan ik met je delen dat ik je graag wil helpen. Natuurlijk. Helpen, niet redden. Helpen om je eigen kracht te vinden, je eigen ik weer compleet te maken. 

Is je vraag: 'Los het alsjeblieft voor me op', of 'Hoe kan ik het zelf oplossen?'

 

Ik ben óók lang op zoek geweest naar een handleiding van het leven, tot ik mocht ervaren dat de enige handleiding in mijzelf zit. 

Wat me doet terugdenken aan gisteren toen ik mocht representeren in een opstelling waar ik mijn eigen opgeslotenheid weer zo kon voelen, en het alleen-gevoel dat daarbij hoorde. En daarop terugkijkend voel ik zoveel dankbaarheid voor alle handreikingen die mij gedaan zijn. En dankbaarheid voor mijn eigen moed om uit te reiken ❤️

 

 

-

 

Een licht chaotisch stukje, ik voel het, ik weet het. Soms, zoals nu, is het fijn om iets meerdere keren, met verschillende mensen, op verschillende manieren te delen. Om zelf meer helderheid te krijgen in een onderwerp.

Ik voel hier nog van alles bij. En ik hoef het ook niet meteen helder te hebben.

Wat keek ik altijd op naar mensen die alles precies wisten, en meteen duidelijk hadden wat ze er van vonden, wat ze er mee moesten. Nu weet ik dat er onder die besluitvaardige buitenkant vaak ook een hele onrustige binnenkant schuil gaat.

Die onrust mag ook gedeeld worden, zichtbaar worden d.m.v. een chaotisch stukje als dit 😘

 

PS. komende zondag 27 oktober kun je nog aansluiten bij de voorouderochtend! Stuur voor meer info een berichtje of kijk op de pagina hierover ❤️