Terugtrekken

Ik voel de laatste dagen/weken een enorme terugtrekkende beweging.

Misschien hoort het bij het seizoen waar we in zitten, dat naar binnen keren. 

Al voelt het ergens ook alsof ik me wil verstoppen. 

Laat mij maar overwinteren met een dekentje over me heen, thuis, met een lege agenda. Alleen mijn geliefden bij me, en verder stilte. 

 

Toch is het niet alleen het seizoen, want bij dit verstoppen onder een dekentje hoort een angst die ik altijd al ken, altijd al bij me draag, en altijd al af en toe de kop op steekt, ongeacht welk seizoen. 

 

In het allerkortst samengevat is het een angst om voluit vrouw te zijn.

 

Bij dansen afgelopen maandag kwam er ook een oefening voorbij waar ik het ook in herkende.

Deze ging om het uitdrukken vanuit onze mannelijke energie. Vanuit die mannelijke energie werd er vrolijk op los geparadeerd. Voeten stevig op de grond, hoofden omhoog, schouders naar achter, dik tevreden met 'ons'zelf.

Daarna volgde de oefening waarbij we uiting mochten geven aan onze vrouwelijkheid. Maar vanuit onze vrouwelijkheid stond iedereen stil, kleine bewegingen. Hoewel heel liefdevol, ook heel ingetogen! En ik weet dat er ook een enorme kracht zit in die rust, maar ik wilde, en ging, alleen maar de hele ruimte door met mijn dans. 

Niks niet op één plekje. Sta toch op, lieve vrouwen! Laat van je horen, iedereen mag toch zien hoe mooi jullie zijn, hoe wijs, hoe krachtig! Ik wéét hoe eng het is, maar als we onze mannelijke energie zo groot maken, dan kunnen we dat toch ook met onze vrouwelijke energie? 

 

Precies die angst, die angst om buiten 'het gewone' te gaan herkende ik, deed pijn, en gaf me (tijdens deze oefening) tegelijk zo'n strijdlust! Kom maar dan! Wij verspreiden de liefde!!

En toch, buiten deze oefening om, voel ik die terugtrekkende beweging zoals ik voelde in de vrouwen om mij heen tijdens deze ene oefening.

 

Ik sprak iemand over dit gevoel en die zei, Oh ja dat herken ik heel goed, gelukkig lukt het mij nu om bij de pijn blijven, en hoef ik me niet meer te verstoppen! En ik was geraakt, beetje verontwaardigd zelfs (ondanks het prachtige hart dat die woorden sprak), want ik doe dat ook! Ik ga mijn angst en mijn pijn ook niet meer uit de weg! .. Toch? 

 

Blijkbaar was dat kunnen helemaal niet zichtbaar, wat me nog eens deed afvragen.. Wat doe ik eigenlijk? Denkend dat ik mijn valkuilen inmiddels wel doorheb blijk ik er toch weer langzaam in weg te zakken. 

Een moedeloos gevoel kruipt om me heen en probeert me af en toe te raken, te pakken.

 

Net als met de Samen's, het wil gewoon niet lukken.. Hoe graag ik het ook wil, hoe liefdevol mijn intentie ook is, het lukt nu even niet. En ook hier rationeel heel begrijpbaar. 

Ik sprak deze moedeloosheid uit naar iemand die is geweest bij een Samen-Zijn die aangaf dat het ook best een hele stap is. Vanuit het niets stap je wel zo het diepe onbekende in. 

Kan het voor mij nog zo zacht en loviedovie zijn, het net zo confronterend als iedere andere diepteduikvorm. 

 

Dus nu..? 

Ik volg die terugtrekkende beweging wanneer die zich laat zien. Ik probeer er bij te blijven en te voelen wat het met me doet, waar het vandaan komt, of het ook ergens naartoe wil. 

Ik weet de volgende stap gewoon (weer) even niet. 

En dat.. is ok.

 

Het leven geeft altijd weer iets waar je mee verder kan, en heeft als doel om mij/ons als mens te helpen. Een zekerheid voor mij die ik iedereen gun 💖

 

En ik heb boven alles ontzettend veel om dankbaar voor te zijn, juist vanuit deze veilige, stevige plek heb ik de ruimte om dit soort onrust te onderzoeken, waar ik ook weer heel dankbaar voor ben! 🫶🏻

 

Liefs voor nu! Ik kruip nog even fijn onder mijn dekentje ❤️