Afleiding

Er sluimert iets. 

Ik weet niet wat, maar toch broeit er iets onder de oppervlakte.

Ik zit volop in de afleiding.

Mijn telefoon ligt veel te lang in mijn handen, mijn ogen kijken veel te lang geestdodende filmpjes, plaatjes, teksten. 

En hoewel ik eigenlijk alleen functionele apps op mijn telefoon heb staan ben ik me daar toch in aan het verliezen. 

Afleiding. Ik hou mijn gedachten bezig zodat ze niet kunnen komen bij dat wat sluimert.

Ik eet. Zoet, vet, veel. Ongezond. Ik voel me er niet beter door, en toch verdwijnt er weer een toastje in mijn mond. 

Ik probeer een boek te lezen, en al na een halve alinea ben ik kwijt waar het over gaat. Nog eens. Nog eens. En zo ligt opeens die stomme telefoon weer in mn handen. 

Afleiding. 

Ik mopper op de meiden om dingen zo onbelangrijk als je ze maar kan bedenken. 

Ik geef ze een knuffel en probeer het nog een keer.

Verstillen. Nog eens. Nog eens. Kom maar onrust, wat is het toch dat je me wil vertellen? 

Ik schrijf mijn woorden en adem uit.. 

Wat ik nu weet is dat het niet helpt om te vechten tegen dat wat zich laat zien. En ook dat het vaak veel minder groot is dan hoe ik het van tevoren in mijn gedachten had gemaakt. 

En, bedenk ik me nu, ik herken het als afleiding! 

Het enige wat ik kan doen is stoppen, ademen, verstillen, verzachten. Het mag, het is van mij 🥰