Mist

Een leegte waarvan ik niet weet waar die eindigt heeft even bezit van me genomen. Alles wat ik doe, wat ik zie, wat ik denk word opgeslokt door een mist die ervoor zorgt dat ik niet precies weet wát ik dan doe, wát ik dan zie, en.. Wat dacht ik nu net eigenlijk, en waarom? 

Ik probeer de gedachten die net nog door mijn hoofd gingen terug te halen voor ze helemaal zijn verdwenen in de mist. Oh ja, vakantie, familie, tuin. Dingen waar ik normaal emoties bij voel zoals blijdschap en dankbaarheid. Alleen nu even niet. 

Ik zit, ik staar, mijn lijf hangt slap wat om me heen, het lijkt niet eens echt onderdeel van me te zijn. 

Zwaar.. Zwaarte.. Ik ken het, maar nu hangt het langer dan normaal om me heen. 

Ik dacht altijd dat ik de zwaarte zelf droeg, maar nu voel ik beter dan ooit dat ik deze zwaarte zelf niet draag. Het is gewoon bij me. 

Ergens in deze grauwe mist moet een oorzaak te vinden zijn. Ik wil hier liever niet zijn. Het is niet fijn voor mij, niet fijn voor de mensen om me heen. 

Ik speur mijn leven af, zet hier en daar een vinkje om mezelf te verzekeren dat ik niks heb overgeslagen. 

Relatie ✅

Kinderen ✅

Familie ✅

Thuis ✅ 

Werk ✅

In theorie zie ik dat ik niet mag klagen, dus wanneer nodig zet ik mijn masker op. Die ene met een serene glimlach, al krijg ik die frons in mijn voorhoofd niet helemaal gladgestreken. Een geïrriteerde reactie adem ik weg en vervang 'm voor een kalm antwoord. 

Dat doe ik voor de ander, zodat die zich niet ongemakkelijk zal voelen, en ik doe het hoor mezelf. Om het niet nog ingewikkelder te maken.

Soms helpt het ook echt even, fake it till you make it, maar vaker komt het gewoon weer rustig bij me hangen. Het is ook niet bedreigend of eng, het is er gewoon.

 

Ik staar, ik ben stil, ik ben moe. 

Onder deze zwaarte voel ik dat ik ook verdrietig ben, maar tranen om dat verdriet in beweging te zetten laten zich nog niet zien. 

Dan maar even staren, dan maar even stil, dan maar even alleen. Vanuit het niets kan deze mist weer verdwijnen, en ik heb dan geen idee waarom het er was of waarom het weer ging. Toch probeer ik te zoeken in deze mist zolang het er nog is. 

Ik ben dan wel moe, maar ook nieuwsgierig. 

Laat maar zien. Ik kan het vast aan. Het hoort immers toch ergens bij me. 

Ik geef mezelf een dikke knuffel, en als dat niet genoeg is weet ik gelukkig dat er genoeg mensen zijn die me ook die knuffel willen geven. Net zolang tot ik weer rechtop kan staan, totdat die glimlach zich vanzelf weer vormt.

Ik hoef het niet alleen te doen, en mocht je er ooit aan twijfelen.. Jij hoeft het ook niet alleen te doen. Onthoud dat er altijd iemand is die jou die knuffel met alle liefde wil geven..

❤️