Spiegels

Je kinderen zijn je spiegels, dat zeggen ze wel eens toch? Ik heb het in ieder geval heel vaak gehoord. En ik merk het ook. 

Ben ik gespannen, zijn zij gespannen, met daarbij elk hun eigen manier waarop dat zichtbaar wordt. Die snap ik, dat gaat goed. 

 

Sinds mijn dochters groter worden komt er langzaamaan een andere spiegel in beeld. Eén die ik niet zo goed snapte. 

Soms is ie enorm. Soms beweegt hij mee zodat ik er niet omheen kan. Vaak onaangenaam, naar. Soms ronduit beangstigend. De spiegel zelf niet, het gevoel dat het in me oproept absoluut wel.

 

Wat het is.. Zij spiegelen mijn oordeel op mij, toen ik ongeveer zo oud was als zij zijn. 

Mijn oordeel op mij, toen ik opeens groeide en me ontwikkelde tot een jonge vrouw. Het oordeel dat altijd is blijven sluimeren, maar waar ik niet zo vaak meer mee geconfronteerd werd.

 

Ik vroeg me af waar dat oordeel en die bijkomende onnodige strengheid naar mijn dochters vandaan kwam. Het is -gelukkig- niet continue,  maar het steekt af en toe wel de kop op. 

De neiging om iets afkeurends te zeggen over dat leuke 'te korte' topje. Want het topje is leuk, zij straalt erin. Waarom zou ik daar iets lelijks over zeggen? Waarom voel ik daarover die afkeuring? 

 

Het is simpelweg angst. Angst dat 'de wereld' ze kwaad wil doen. Angst dat 'de wereld' zich vergist in hun onschuld en het stukmaakt. 

Angst en oordeel dat in mij zit en wat ik zelf nog niet heb aangekeken. Iets wat eigenlijk maar weinig met mijn dochters en zelfs met die 'de wereld' te maken heeft, zij laten het alleen maar zien. 

 

Ik zag laatst een foto van mijzelf van toen ik ook nog zo jong was, iets ouder dan zij nu zijn maar nog steeds jong. En voor het eerst sinds ik me kan herinneren zág ik mijzelf echt, als meisje. En voor het eerst zag ik mijzelf zoals ik mijn dochters zie. Vanuit liefde. Het was een hele bijzondere gewaarwording om op deze manier naar mezelf te kijken. 

 

Niet dat ik mijzelf nou perse altijd heel stom vond maar.. ik was nog maar een meisje, en altijd vond ik dat ik alles had moeten snappen, béter had moeten doen. Dat ik niet mooi, wijs of gewoon goed genoeg was. Maar nu keek ik met deze andere ogen en voelde ik zachtheid voor dat meisje dat ik was. Wilde ik mezelf wel een knuffel geven en zeggen dat ik precies goed was. Dat ik nog veel mocht leren en ontdekken, en dat de wereld niet perse een plek was waar ik bang voor hoefde te zijn. 

 

De foto is nu al een poosje de achtergrond op mijn telefoon. Om die spiegel op een andere manier zichtbaar te maken als herhaaldelijke uitnodiging om vanuit liefde naar mijn jonge zelf te kijken. 

Want ook mijn jonge jaren zijn -natuurlijk- onderdeel van wie ik nu ben, en die pijnlijke stukjes mag ik in mijzelf helen, liefde en aandacht geven zodat het hier stopt. Mijn dochters hoeven geen last te hebben van mijn belemmeringen.

 

De spiegels die zichtbaar worden maken me een betere moeder. Als ik er maar in durf te kijken. Mijzelf durf te zien, met alles wat ik niet, maar vooral ook wél was. Met wat ik voel en of en waar de knoop zit. 

 

Het is niet dat wat de spiegels -mijn dochters- laten zien, maar wat ik ermee doe.  

 

Dank je wel 🙏🏼

 

❤️