Dit was 'm dan. Het laatste blok, het einde van de opleiding. Als ik daar bij stil sta dan voel ik de tranen branden, maar niet eens van verdriet. Ik voel namelijk een enorme dankbaarheid, bevoorrecht dat ik hier bij mocht zijn, zulke mooie mensen mocht ontmoeten, zoveel prachtige momenten mogen beleven, zoveel nieuwe dingen mogen ontdekken.

De tranen hebben te maken met deze dankbaarheid, en ook een soort lamgeslagenheid. Want hoe nu verder? Tijdens de opleiding kon ik me af en toe nog even overgeven aan dat gevoel van niks moeten, het gaf niet als ik een paar dagen of zelfs weken op de automatische piloot ging, wanneer mijn luikje dicht zat. Want ik wist dat de tweedaagse weer kwam, en hoewel ik dan blijkbaar het even nodig had om me af te sluiten, er was de zekerheid dat ik daar weer open ging. 

Maar nu, hoe ga ik dat nu doen? En eerlijk gezegd maakt dat me bang. Bang en verdrietig. Want ik wil niet terug naar waar ik vandaan kom. Ik wil juist verder, opener, groeien, stralen, voelen! 

Had ik afgelopen weekend nog een leuk stukje geschreven over het 'niet weten', dat niet weten voelt nu echt heel kl*te. Kan ik dit wel.. de twijfel slaat me meteen om mijn oren en door mijn lijf. Ga ik me ooit nog zo verbonden voelen met een groep mensen? Of eigenlijk, ga ik me ooit nog zo verbonden voelen met mezelf? 

Hoewel de tranen me nu over de wangen stromen weet ik, ja. Ja, dat blijf ik, dat ga ik.

Hoe dan ook.

Dag 1, in plaats van anderhalf uur, deed ik 3 uren over de reis. De regen en schemer bracht het hele verkeer in de stress, en terwijl ik in de file stond dacht ik aan iets wat ik ooit heb gelezen of gehoord dat een file eigenlijk achteruit gaat. Als je het grote plaatje bekijkt. 

De afgelopen dagen was ik al veel bezig met deze dagen, en heb de intentie gezet dat alles wat er is, er mag zijn. En erop terugkijkend was er deze dag eigenlijk niet zoveel. Ik had verwacht me onder te dompelen in afscheid, verdriet, pijn om los te laten, maar eigenlijk was het gewoon wel prima deze eerste dag. Doordat ik laat was zat ik achteraan, en hoewel er een paar mooie grote opstellingen gedaan werden voelde ik me er niet echt verbonden mee. Misschien door de afstand, of zou ik me stiekem al afsluiten, omdat ik los moet laten? 

In de middag gaan we gelukkig ook zelf nog even aan het werk, de eerste was 'ik' en 'zielsmisse'. Zielsmissie bleef fijn dicht bij me, en gaf terug dat het een fijne, warme plek was en dat ze zich er vrij voelde. Ik stond er wat minder zeker. Ben jij echt mijn zielsmissie? Voel je echt fijn? Blijf je écht bij me? Bevestiging zoekend.

Ja.. Afscheid nemen toch. De twijfel die nu ook in mijn lijf zit. Blijkbaar liet deze opstelling zien dat mijn zielsmissie, wat het ook is, écht is, en niet zomaar weer weg gaat. Dat geeft me vertrouwen. 

In de tweede opstelling stonden 'Ik', 'Doelgroep', 'Systemische wijsheid/Systemisch trauma' en 'Angst om zichtbaar te worden'. 

Ik voelde een mooie heldere verbinding met Systemische wijsheid/Systemisch trauma, vond het fijn om duidelijk te merken dat ik deze en 'Angst' echt belangrijk vond om aan te kijken voor 'Doelgroep' aan de beurt zou komen. Vanuit deze verbinding met 'Systemische wijsheid+trauma' de hand gepakt van 'Angst om gezien te worden' en mijn andere hand op haar hart gelegd. Daar werd ze kalm en open van, en 'Ik' voelde me zeker, sterk, op een zachte manier. Vanuit deze plek kon ik een mooi open oogcontact aangaan met 'Doelgroep'. Ik voelde geen behoefte om hier lijfelijk contact mee te maken, dit was fijn genoeg zo. Stapje voor stapje. 

Dansje gedaan, en nog mooie mooie mooie eindopdrachtpresentaties gezien ❤️

Ik twijfel nog of ik een presentatie wil geven, en of ik mijn website wil delen. Ik merk dat er ook onrust zit dat het misschien wel bij mijn familie terecht komt, en angst om de rug toegekeerd te krijgen. Interessant. Oh ja, en plus, wat moet ik dan zeggen? Mijn eerste idee toen ik me opgaf was om een stukje van de website voor te lezen, maar eigenlijk vind ik dat niet echt wat toevoegen. Voorover leunen, laat de zwaartekracht het werk doen. 

Bis morgen!

's Nachts word ik wakker om 4 uur. Ik logeer in een B&B en het schuifgordijntje van het raampje naast mijn bed schuift steeds weer omhoog en staat dus open. Ik wist dat het volle maan was, en had de avond ervoor al even rondgekeken of ik haar ergens zag, wat niet zo was. En nu werd ik wakker en dacht, het lijkt wel lichter dan gisteravond buiten. Ik kijk naar buiten en door dat ene kleine raampje lacht de volle maan me toe. Alsof ze me iets wil vertellen, ik word er warm en blij van en ook nog wakkerder. Mijn aandacht gaat naar de dag die komt, en de vraag wat ik dan zou willen delen dient zich aan. 
Het antwoord komt, en ik begin te schrijven. Misschien is schrijven wel voldoende denk ik nog, maar terwijl ik schrijf voel ik het belang om dit echt te delen. Te vertellen. 

De dag start en het gaat allemaal in een waas aan me voorbij. Hebben we 's ochtends nog grote opstellingen gedaan? Ja dat geloof ik wel, en ook één die me raakte al weet ik niet meer precies waar die over ging. We zitten vanaf het begin in een kring, wat heel fijn is! 

De presentaties beginnen en op de vraag wie als eerst wil is het even stil en dan willen P. en ik tegelijk. Ik trek me meteen terug, nee ga jij maar! En meteen daarna het terugveren, 'dan ga ik als tweede'. Zo, die ligt vast.

P. heeft een prachtige opening in de vorm van een lied, en wanneer zij weer zit is het weer even stil. Ik hoor Hylke zoiets zeggen als, dan is het altijd weer afwachten wie er na zoiets moois durft. En ik dacht, ja, ik! Dat zei ik toch al? Maarja, dan moet ik natuurlijk wel opstaan, dus dat deed ik. Mag ik? Ja hoor! 

Ik neem de microfoon aan en ga staan. Verbinding maken met de groep. Me openen, voeten op de grond, ademen. Starten met het eerste woord, de eerste zin, vertrouwen dat de rest wel volgt zolang ik vanuit mijn hart spreek. Vanuit mijn hart werd het. Mijn hoofd deed na het stukje over de website niet meer mee. Ik weet nog ongeveer wat ik heb gezegd, maar niet meer precies, en niet meer hoe. Het stroomde vanuit mijn tenen, mijn trillende handen, kriebelend langs mijn ruggengraat, door mijn hart rechtstreeks mijn keel uit.

Terwijl ik dit typ kan ik nog wat aanvullen, weghalen, aanpassen. Al pratend kon dat niet, dus het was extra belangrijk om te zeggen wat voor mij waar is. Me niet in te houden, dat delen waarvan ik het belangrijk vond om gedeeld te worden. 

En dat lukte wel aardig. Met horten en stoten, trillend, voelend en in volle overgave.

Ik wil namelijk heel graag mijn oma (de biologische moeder van mijn moeder) de plek geven die ze verdiend. Haar in het zonnetje zetten, omdat ze altijd in de schaduw lijkt te hebben geleefd.

Ik weet niet meer woordelijk wat ik heb gezegd, maar de strekking wil ik hier graag nog eens delen. 

Over mijn oma heb ik alleen maar negatieve verhalen gehoord. Ze was slecht, naar, afstandelijk, alles wat niet goed was. Sinds ik d.m.v. opstellingen mijn oma een plek in mijn systeem heb willen geven weet ik, dat is niet alles wat ze was. Géén mens, en ook niet mijn oma, is alleen maar slecht. Zij heeft óók liefde in zich. Ik weet het, want ik voel het!. 

In een van de blaadjesopstellingen was haar pijn zo voelbaar. Dat begon met van alles, maar toen het zover was kwam 'Misbruik' erbij, en dat vulde het hele veld als een zwaar zwart gat. En als ík nog zo sterk de eenzaamheid, het verdriet en de pijn ervaar in een blaadjesopstelling, hoe was dit dat wel niet voor haar? Mag ik dan niet eigenlijk gewoon ook trots op haar zijn? Met alle dingen die ze voor anderen niet goed heeft gedaan, en die ze misschien zelf ook wel anders had willen doen, ze ging door! Ze maakte er zo goed en zo kwaad als het ging wat van! Ze is ook, Liefde! 

Ook in de opstellingen waar ze staat was ze altijd op afstand, ontwijkend, manipulatief. Mijn wens voor haar is dat ze rust vind, dat ze zich weer heeft kunnen verbinden met haar zielsliefde, dat ze zich kan laten troosten. 

Dat was ongeveer het moment dat Hylke iets zij waarmee ik weer terug kwam naar nu. Oh ja, je mag wat vragen natuurlijk. Ik had van tevoren niet aangegeven of hij zich er wel of niet mee mocht bemoeien, en ik voelde dankbaarheid dat hij me nu pas onderbrak. En dát hij me onderbrak. Mijn pleidooi was klaar. 

Vraag maar iemand voor je oma, en voor zielsliefde. Wat een cadeau. Het was bedoeld om te geven. Om mijn oma haar plek te geven. En nu kreeg ik. 

Mijn 'oma' en 'zielsliefde' kwamen in het veld, ik tastte af of 'oma' het fijn zou vinden als ik naast haar kwam staan. Dat was zo, en het voelde zo goed om als volwassen vrouw naast haar te staan. Niet als liefde- en aandachtvragend kind, maar als een volgende vrouw in lijn die haar mag eren om wie en wat ze was. 'Zielsliefde' leek tijd nodig te hebben, en een fractie van een moment kwam er paniek op, wat als deze opstelling laat zien waar ik bang voor ben? Maar meteen voelde ik dat wat er ook gebeuren zou, het goed was. Ik voelde me sterk en liefdevol. Zielsliefde kwam, en de liefde was overweldigend. 

Heel, heel dankbaar. Dankbaar voor de woorden die gevonden werden, dankbaar voor de groep met wie ik het mocht delen, dankbaar voor Hylke dat hij het moment vond om aan te vullen, dankbaar voor de opstelling die het zo compleet maakte, dankbaar voor de lieve mensen die het moment op beeld wisten vast te leggen. 

💖

Ik zat nog even na te trillen, maar niet zo erg als na de vorige keer dat ik de microfoon in handen had gehad. Er trok een bepaalde rust, compleetheid door me heen. De eerstvolgende presentatie kon ik me dezelfde middag al niet meer herinneren, zo zat ik nog in mezelf, maar daarna heb ik genoten van alle presentaties die er werden gegeven. Ieder zo op zijn of haar eigen manier. 

Één ervan was onderstaande oefening, je ouders eren door middel van een tekening. Ik startte met de zwarte streep door het midden. Daarna werd het als vanzelf een soort chromosoom, waar een flinke laag zwart bij hoorde aan de blauwe kant. De roze kant is opvallend rustig. Er kwam een hartje tussen beide plekken, en toen me te binnen schoot dat dit was om je ouders ook te eren, kwamen er onder de kaarsjes ook nog twee hartjes. Een roze en een blauwe. Mooie opdracht! 

Zo rond half 4 hadden we nog even een paar minuutjes theepauze en toen zat ik daar op m'n plekje rond te kijken en viel ineens het besef dat de opleiding nog maar een paar uurtjes zou duren. Dat dit één van de laatste momenten was dat ik deze fijne groep, deze bijzondere energie in me op kon nemen. En het maakte me opeens verdrietig. Open was mijn luikje. Afscheid nemen zonder eerst afstand te nemen, me af te sluiten. Ik zakte er even in, en mocht even huilen op een warme schouder.

Een mooie afscheidsceremonie gedaan, waarbij we complimenten mochten uitdelen én ontvangen. Tot slot nog een fijn dansje gedaan, en toen... weer naar huis. Ik stapte alleen de deur uit waar Juul nog stond om afscheid te nemen. Weer even werd ik overvallen door tranen. Het 'wat nu'...

Het is goed, het was geweldig, en het word onovertreffelijk.

Ho'oponopono