Ik weet nog dat ik er voor de tijd vooral heel veel zin in had. Blij dat ik alles had kunnen regelen met werk en thuis en dat ik dit gewoon ging doen! 100%! En nieuwsgierig, open, er klaar voor, voor zover je dat bij aanvang kunt zijn.

Tijdens dit eerste blok besefte ik me dat als ik hier dan was, ik ook alles er uit zou willen halen. Is dat gelukt? Ja, vanuit waar ik nu sta denk ik dat echt.

Het binnenstappen was fijn, de nieuwsgierigheid gonste door de ruimte. Veel mensen leken elkaar al te kennen en dat maakte de sfeer meteen ook ontspannen. Voor mij zat er niemand bekend en dat was fijn. Blanco binnenstappen, echt op ontdekking wie ik zelf ben, hoe ik zelf ben zonder loyaal te zijn aan bekenden. Dat is ten slotte wat ik in april ook zo fijn vond. 

Ik zoek een plekje rechts, bijna achterin. Een goed begin, even voelen waar ik wil zitten!

Tijdens de intro merk je het aftasten tussen Hylke en de groep, we zijn wat aan het opbouwen. Het is goed. Fijn om daarna een lichaamsoefening en een opstelling te doen.

De eerste opstelling was 'mijn Ziel' en 'Ik'. Er was afstand, maar niet op een vervelende manier. In evenwicht, oogcontact, nieuwsgierigheid, klaar om verder te gaan. Het hoeft niet snel, als het maar goed gaat.

-Ook dit is mij het afgelopen jaar steeds duidelijker geworden. Stapje voor stapje past beter bij me dan schepen verbranden voor ik op het droge sta. (al is de originele uitdrukking vast anders ;)) Voorzichtig, mijn balans een beetje houden maar wel naar voren leunen. Waar wil ik heen? Wat wil ik graag? En, ook heel belangrijk, is dit waar?-

Ook de blokkade in mijn onderbuik komt deze twee dagen steeds naar voren. Ik schrijf nu 'de' blokkade, maar tijdens dit eerste blok was het nog 'een' blokkade. Geen idee waar het vandaan komt, maar wel herkenning in de verstrakking tijdens de opstellingen. Tijdens één van de opstellingen was er ondanks het verstrakken ook het duidelijke beeld, dit heb ik hier te doen. Deze verstijving, blokkade, noem het een naam, die mijn hele lijf op slot zet.

Ik heb een heel jaar de tijd om hier aandacht aan te geven. Wat fijn!

Tijdens de laatste opstelling van deze tweedaagse nemen we vast een voorsprongetje op het volgende blok 'Geboorte'. 

We stellen op: Ik, Moeder, Verborgen gevoel moeder tijdens zwangerschap, Plek waar je vandaan komt/heen gaat.

Deze laatste opstelling van de tweede dag is nog steeds voelbaar. Die eenzaamheid, het alleen staan en niet weten waar je bij hoort, zo'n verdriet. Het was zo'n herkenbaar gevoel dat de rest van mijn leven op verschillende momenten en plekken bij me plakt. Het voelde als de basis van mijn zijn. Er is geen plek voor mij. Niet een fijne basis om van hieruit je leven op te bouwen.

Voor de duidelijkheid, zonder dat iemand hier schuld aan heeft. In de bovenstroom was ik meer dan welkom, in de onderstroom gebeurde alleen zoveel in de periode dat ik er aan kwam. Voor niemand leuk. Of eigenlijk, voor ons allemaal als gezin helemaal niet leuk.

-Nog iets wat ik het afgelopen jaar heb geleerd, er begrip voor hebben hoeft niet te betekenen dat mijn gevoel daarbij er niet mag zijn. Het kan samen gaan. Ik heb er begrip voor, en ik mag er verdrietig om zijn.-

Even voor deze opstelling hadden we de intervisiegroepjes samengesteld. Na deze opstelling begreep ik wel waarom ik het zo moeilijk vond om bij een groepje dat eigenlijk al gevormd was te gaan staan. Het gevoel zit in mijn basis. Ik mag dit aankijken, en er even mee zijn.

Ben ik wel welkom?

Na dit eerste blok weer in mijn thuisleven werd ik echt zo moe van het continue mezelf bevragen. Bij iedere keuze, bij ieder gevoel. Wat voel ik dan, is het waar, kan ik voelen waar het vandaan komt, wat kan ik er nu mee, welk stapje kan ik zetten? Doodvermoeiend, en ook waardevol. 

Kaarten die ik neerleg met de vraag 'Hoe haal ik het meeste uit de opleiding?' zijn 'Kalm aan' en 'Verstilling', frustrerend! Tijd maken voor die verstilling en het verduren van de onrust. 

Oehhh ongemak!

Spanning, onzekerheid en vastbeslotenheid bij mezelf, onrust in de groepsapp!

Met een pontje naar de overkant van het water, naar een prachtig huis met een tuin waar je normaal alleen van kan dromen. Erg erg mooi. Toch niet helemaal op mijn gemak. Pas ik hier wel? Op deze plek, tussen deze mensen? Iedereen lijkt zo op zijn/haar gemak, het maakt me klein. Klein, maar met het vertrouwen dat hier in deze groep ruimte is voor mij om te groeien. 

We starten met koffie/thee en een rondje hoe we de toekomst van de groep zien n.a.v. onrust in de app. Fijn dat iedereen de ruimte krijgt voor er plannen gemaakt worden. 

Zoals later in de samenvatting staat: 'De intentie van alle aanwezigen is dat we als groep samen willlen blijven... .. Het voorstel is om met elkaar de tijd, de rust en de ruimte te pakken in goede zelfzorg... ...Sluit ik af met gedeelde dankbaarheid'.

Levensloopsessie- Na de eerste die de beurt heeft genomen blijft iedereen lang stil zitten. Ik wist dat het mijn beurt was, maar was er nog niet helemaal klaar voor. In die tijd nam ook niemand anders de beurt.

Het lukt me niet om iemand aan te kijken terwijl ik sprak. Wat ik wilde delen was vrij snel klaar, maar dit was echt genoeg. De kern lag op tafel, meer voegde niks toe. De minuten daarna waren stil, maar goed. Mijn lijf trilde, en ik probeerde te ontspannen. -Was het het verhaal, of het vertellen dat dit veroorzaakt?- 

Tussen en na de verhalen weinig gezegd, vanavond draaide hierom en dat is geslaagd.