De dag begon met een workshop van Odet. Met mijn ogen dicht lukt het me om bij mijn gevoel te blijven, zodra mijn ogen open gingen merk ik dat ik ook weer ga denken, vergelijken, en wat zien anderen als ze naar mij kijken. Het vluchtgevoel was hier heel sterk aanwezig. Halverwege ging ik dan ook aan de buitenkant staan, met een veilige muur achter me. 

In de middag de geboorteopstelling. Ik ging eerst, gaf aan dat ik het erg spannend vond. De oefening voelde niet echt vrij, en het moment dat ik van de zielenplek naar de aarde zou gaan was helemaal niet fijn. Het gaf me verwarring, want als een ziel pure liefde is, hoe kan diezelfde ziel dan geen zin hebben om naar de aarde te gaan? 

Ik voelde nog geen verbinding met het gezin waar ik in terecht zou komen en toen ik na de 'geboorte' contact probeerde te maken met moeder zag ik dat ze geen oog voor mij had. In mijn gekwetstheid van dat moment ook meteen dichtgeslagen. Er werd wel benoemd om uit te reiken, maar dat voelde helemaal niet fijn dus ook niet steeds gedaan. Dat zou echt te geforceerd zijn geweest. 

Een verwarrende, niet heel fijne oefening. Kan ook te maken hebben met de hoge verwachting die ik er van had.

Deze dagen kwam het onderwerp, je plek innemen wel vaker voorbij. Bijvoorbeeld toen de plek waar ik eerder zat nu bezet was door iemand anders, en bij het wachten bij de deur tot ik er langs kon. Kleine dingetjes, deze dagen even onder een vergrootglas.

We deden op dag 2 een mooie oefening vanuit de basishouding. Vertellen wat je voelt bij de ander. Wij gingen buiten (op dat kleine binnenplaatsje naast de ingang) en dat was heel fijn. De ander ging eerst en gebruikte hierbij haar hele lichaam. De zwaarte was voelbaar, maar ook dat ik het hier in deze groep veilig was om te onderzoeken. Toen ik aan de beurt was om te begeleiden sprak ik met mezelf af ook mijn hele lichaam te gebruiken, zoals ik net zo mooi als voorbeeld had gekregen. Tijdens de uitleg was iets benoemd wat mij enorm hielp in het me uitspreken. Namelijk dat alles was je voelt bij een ander, aanwezig is in jezelf. Toen ik dat besef nog niet had voelde het al snel als iets belerends, zeggen dat een ander iets niet goed deed. Maar nee, we zijn gelijk, het zit ook in mij, daarom kan ik het voelen bij jou. Het voelde als een superkracht! Heel cool.

Later opstelling gedaan met 10 pers. Fijn die grotere opstellingen! Mijn eigen was een beetje zo'n pff, daar gaan we weer opstelling. Ik merk dat ik wel een beetje klaar ben met dat vastzittende verdriet en mij maar een beetje aan zitten gapen. Doe zelf wat. Boos. En eenzaam. Verdrietig dus. Doe wat. Laat mij niet steeds alleen.

Ik ben na het afgelopen opleidingsblok blijven zitten met een 'Wat doe ik hier' gevoel. Ik weet wel dat ik waardevol ben voor de mensen om me heen, maar wat is mijn taak hier. Die taak die alleen ik kan doen?

We deden een mooie lichaamsoefening met 3 of 4 personen in een groepje. Aarde/kneden, Water/valt licht naar beneden, Lucht/aura langsvegen. Was fijn om mee te starten!

Hierna opstellingen, voor die van mij besloten om graag de laatste van het blok opnieuw op te stellen met een ander op mijn plek. Ook hier was de zielenplek de veilige plek, en verder weer veel gedoe om 'mij'. Dat degene op mijn plek ook uit die knoop van verdriet stapte (net als ik de vorige x). Fijn dat ik daar ook wat bevestiging in kreeg dat ik dat niet 'verkeerd' had gevoeld, en ook fijn om het even van buiten te bekijken. Dan heb je toch meer oog voor wat zich nog meer afspeelt in de opstelling. 

De levenssessie was mooi, maar als ik bij mezelf kijk, pas in opstellingen maak ik verbinding met de ander. Heel fijn om zo met elkaar te werken en elkaar te leren kennen.