Ik had de eerste dag een paar uurtjes de tijd nodig om echt op te starten. Alsof ik ook hierin wat in de winterslaap had gezeten. Ook in de eerste opstelling ('Ik' & 'Mijn persoonlijkheid+gedoe') spaceden we beide af en toe weg. Een uitreiking werd wel gedaan, maar ging niet helemaal natuurlijk. 

Daarna esthetic dance gedaan, ook hier weer een 'veilig' plekje bij de muur gezocht. Als ik er dan even uit raakte, dacht ik aan mijn jongste, en hoe zij kan dansen of niets anders er toe doet. En dat werkte! En toen dacht ik, als ik met haar kan dansen terwijl ik hier sta, kan ik dan ook met mijn vrouwenlijn dansen? En met mijn mannenlijn? Hoe zouden zij dansen als ze nu de kans krijgen, en kan ik daarin meegaan? Leuk om mee te experimenteren!

Later oefenen in de basishouding met de stoelrugleuningen tegen elkaar aan en later tegenover elkaar. Voelen bij jezelf, voelen bij de ander in jezelf. Benoemen wat je voelt. Was spannend en ik was bang dat ik iets doms zou zeggen. Maar nee, niks doms, alleen maar mooi. Mooi gesprek gehad ook, met als afsluitende vraag: 'Herhaalt het pleasende gedrag van onze dochters zich, doordat wij de bevestiging nodig hebben dat we echt een goede moeder zijn zoals we eerder de bevestiging nodig hadden dat we echt een goede dochter zijn?'. 

We deden hierna een opstelling, en er kwam een stuk van mij naar boven over mijn pubertijd, toen mijn moeder door een werkongeluk aan bed was gebonden. 

De nacht tussen deze twee dagen in was ik heel boos. Boos over deze periode. Waarom heeft eigenlijk niemand mij ooit gevraagd hoe dit voor mij was? Waarom heb ik mijzelf dit eigenlijk nooit gevraagd? Boos! Over de schone schijn, over je inhouden om het voor anderen niet ingewikkelder te maken, over het zelf uit moeten zoeken, over gebrek. 

De volgende ochtend konden we voor de opleidingsdag aanschuiven bij een ademwerktechniek. Blij dat ik ben geweest, en ook interessant om die angst en verstijving weer te voelen. Op het moment dat anderen juist expressie geven aan hun emoties, zet ik mezelf op slot. Intense start van de dag!

Hierna de eerste blaadjesopstelling begeleiden. Bij het voorbeeld kreeg ik erg de twijfels of ik dit wel zou kunnen. Hier zit ik niet voor. Ik ben hier alleen voor mezelf, niet om het te geven. Ik wil dit niet, ik kan dit niet. 

Maar toch gedaan, natuurlijk, want in de onderstroom klinkt nog steeds die sterke JA. En ja.. Wat was het mooi. 

Op de heenweg was ik al bij de intervisie bij de vraag, hoe gaat het met mij? En daardoor zat ik bij de vraag, wanneer gaat het goed en wanneer gaat het niet goed? Want het kan best goed gaan, terwijl het niet goed gaat, en tegelijkertijd kan het niet goed gaan maar toch heel fijn zijn dat het even niet goed gaat. 

Tijdens het beantwoorden van deze vraag in de groep lukt het me dit keer om mensen af en toe aan te kijken. Dat zoiets kleins zo'n vooruitgang kan zijn. 

In het 'gewone' leven heb ik over het algemeen geen moeite om mensen aan te kijken. Tot het over mij gaat. Echt over mij. Zonder masker, zonder smoesjes. En hier is dat altijd de pure versie, en dus lastig. Mensen kunnen mij zien, echt zien. En ik laat mij zo goed en zo kwaad als het gaat echt zien.

Mooie opstellingen gedaan, waarvan 1 nog helder bij me is. Ik mocht staan op de plek van de vrouwelijkheid van iemand en ik was daar zo bang. Zo bang! En daar weer die verwarring op de vraag 'Hoe gaat het?', want ja, echt heel bang, maar tegelijk zo fijn om te voelen. Binnen deze veilige groep dan. Ook de andere opstellingen waren erg mooi, puur en erg dankbaar voor de plekken die ik even mocht innemen.