Deze keer voelde ik me zenuwachtig voor de tijd, angstig, met de neiging om me te verstoppen. Geen echte optie, want dat wil ik helemaal niet, maar toch onzeker, onrustig. Blij met de wetenschap dat ook mijn intervisiegroepje er was, een stukje veiligheid. Dit gevoel hield de hele dag wel wat aan. 

In één van de opstellingen ('Ik', 'Moeder met al haar shit', 'Ziel') was ook onrust, wanhoop soms. En steeds dat zinnetje door m'n hoofd 'Ze huilt maar ze lacht'.

Ook waren er 3 grote opstellingen waarvan één met misbruik waar ik echt misselijk van wordt. Ik merk dat dit de eerste keer is dat ik op deze website schrijf over misbruik (terwijl ik al een heel eind op weg ben) door mijn terughoudendheid om dit echt neer te typen. En dat komt omdat ik het eigenlijk niet wil zien. Ik wil het niet horen. Ik wil er het liefst niks van weten. Juist als het met even is gelukt het niet te zien, wil ik het al helemaal niet zien. Klaar nu. En ik weet niet waar het vandaan komt, maar het komt steeds maar terug. In iedere 2 daagse, misbruik, blokkade op intimiteit, bevriezing in mijn onderbuik, misselijk, gevangen. Het liefst zou ik nu willen vloeken, maar dat is niet netjes...

Daarnaast was er een grote opstelling die ging over Nederlands Indië. Mijn niet biologische maar wel gevoelsmatige opa is daar geweest en hoewel deze opstelling indrukwekkend was, was dat niet op zielsniveau. Niet helemaal fijn om op te schrijven, maar dan merk je toch dat daar geen biologische lijn loopt. 

's Avonds een rondje gelopen in de regen, 's nachts goed geslapen maar wel even wakker geweest van pijn bij mijn baarmoeder. Zacht mijn hand op mijn buik gelegd, en bedankt voor de boodschap. 's Ochtends voel ik me uitgerust, al laat de spiegel (en foto) wat anders zien :)

Weer in de Hofkerk aangekomen krijg ik twee keer het mooie compliment dat ik meer rust lijk te hebben dan gister. Dat klopt, en wat mooi dat dat zichtbaar is. 

We gaan een uitgebreide blaadjesopstelling doen vandaag, en ik besluit na enig eromheendraaien dat ik me openstel voor wat 'Misbruik' me te vertellen heeft, als het voorbijkomt in deze opstelling. 

We starten met 'Ik' en 'mezelf onzichtbaar maken'. Mijn 'Jongere zelf' kwam erbij en 'moeder'. Bij 'moeder' kwam 'emotionele afwezigheid', daarna 'oma', 'verborgen verhalen van oma' en 'mannen uit gezin van oma'. Tot slot de grote paarse olifant. 'Misbruik'. Deze wilde ik wel over het hele veld heen leggen. Met behulp van extra blaadjes groter gemaakt tot het klopte. Voor ik daar op ging staan mijn oma nog een soort van bedankt, en dat ik het aan wilde kijken om haar te eren. Er kwam heel veel verdriet los. Zoveel pijn, machteloosheid, gevangen zijn. Heel verdrietig.

Toen mocht er een krachtbron in, en eerst dacht ik 'zielenplek', maar terwijl ik schreef dacht ik nee, 'de opleiding'. En dat was zo fijn. Tot slot mocht ik nog even op mijn eigen plek staan en ging mijn begeleidster op de plek van de krachtbron staan. 

Echt prachtige opstelling geweest, en ook dat het niet weg hoeft, maar dat ik het liefdevol bij me mag dragen. 

-Ik besef me al typend dat dat toen was en dat ik daar nu op moment van schrijven toch weer die weerstand op voel..- 

Toen ik de volgende opstelling mocht begeleiden na het omruilen liepen we wel echt uit, en gaf ik de leiding teveel uit handen. Heel leerzaam! Toen het eerder ging over het hulpverlenerssyndroom dacht ik echt, daar heb ik helemaal geen last van. Wel dus..

Op de terugweg werd ik vergezeld door een prachtige maan, ik voel me zo dankbaar!

Grappig genoeg niets over de intervisie bij mij thuis opgeschreven in m'n schriftje!

Het was een beetje last-minute bij mij, wat op zich prima was, dan heb ik ook niet zo lang om me druk te maken. Heel lief dat iedereen die kon komen de moeite nam om naar mij te komen. Blij met mijn aantekeningen van alle andere dagen, want details ben ik van deze middag echt kwijt. Het rondje en de tijd er voor en er na is er nog, maar de opstellingen even niet. 

Wel een heel fijn gevoel aan over gehouden.