Dit blok merkte ik dat ik wat in de zomeronrust zat. Zoals ik in de winter behoefte heb aan de zgn winterslaap, overvalt me iedere zomer weer een onrust. Dat ik eigenlijk gewoon in de zon wil zitten en opladen in de warmte van de zon, maar tegelijkertijd het gevoel heb dat ik wat moet doen, want nu is het mooi weer, nu kan het, nu moet ik wakker zijn, bezig zijn. Ook zijn de dagen langer, en door de kortere warme nachten word ik gewoon moe. Naar dit blok toe zat ik dan ook een beetje op de automatische piloot, maar dan is het juist zo fijn om bij de opleiding te zijn, en weer even te zakken in je gevoel.

Grappig, dit eerste had ik getypt vanuit mijn herinnering, en ik sla mijn schriftje open en daar staat: 'Zat vandaag echt op slot, zoals de laatste weken vaker. Te dicht bij gevoel, te dicht bij pijn en weg ben ik. (Zomerstand)

De eerste dag bestond vooral uit weerstand, en 'er-uit-schieten'. Die avond at ik bij J. en heel dankbaar voor het gesprek dat we konden hebben en hoe ze me iedere keer weer terug trok naar mijn gevoel. Blijf er bij, ga er naar terug, wat voel je nu, wat zegt je lijf. En ook, als ik misbruik zo vaak tegen kom in opstellingen, is het dan ook een idee om dat eens te bekijken vanuit een wat-als-wel, in plaats van een nee-vast-niet plaats. Veel losse stukjes/dingetjes die samen niet één verhaal maken, maar wel steeds dezelfde richting in wijzen. Tijdens dit gesprek zó vaak uitgechecked. Zodra ik haar woorden ging voelen, sloeg ik ook meteen weer dicht. Bijna letterlijk een deurtje dat dichtsloeg in mijn lijf. Irritant. 

Dicht bij gevoel blijven gaat me steeds beter af, maar dicht bij pijn blijven heb ik nog wat in te leren. Ook doen/oefenen, bij mezelf blijven en niet meteen de oorzaak van pijn bij (voor)ouders neerleggen, als iets wat is blijven liggen voor de volgende generatie. 

Wat wil deze blokkade míj vertellen? 

De tweede dag gestart met een beweegmeditatie, fijne start! Later een collectieve opstelling/ecstatic dance gedaan. Die opstelling ging zó snel met iedereen erin dat het me een beetje overviel. Uiteindelijk als laatste groep erin, 'dat wat gezien wil worden maar nog niet in de opstelling staat'. Had een plekje gevonden, vanaf hier startte de dans. Heel, heel mooi. Af en toe voelde ik pijn en kon ik huilen. Af en toe voelde ik plezier en kon ik lachen. Maar, ik voelde, ik voelde en ik bewoog, danste, gaf mezelf een knuffel. Een heel fijn moment was dat ik heen en weer wiegde en dat ik achter mij als soort van dansende/wiegende slang mijn voormoeders voelde. Met hun pijn, dat ik af en toe voelde, maar vooral met hun kracht. Ze stonden daar. Maakt me niet uit wat ze me brachten. Fijn om ze bij me te voelen. (Een paar dagen later zag ik deze wolken in de lucht waardoor ik hieraan terug dacht, zie foto:)

Na de pauze gingen we een dansende opstelling doen, erg leuk om te doen! Beetje ongemakkelijk (natuurlijk) maar omdat ik op een andere plaats stond dan mijn eigen, maak je andere bewegingen, zo leuk! Hierna kwam om 3 uur de organisatie voor een opstelling. Deze opstelling liet het belang zien van afscheid nemen en eren van oude partners en hun inbreng. Voor mij het mooie inzicht dat dit ook geldt voor mijn voorouders. Eren wat ze in hebben gebracht. 

Half 5 gingen ze weer en namen we afscheid van R. Hij werd naar voren gehaald en zo begonnen we plots met een opstelling. Vraag maar iemand voor alle liefde die je in de academie hebt gestopt. Hij vroeg mij, en dat voelde zo goed, zo kloppend! Wat een fijne plek om te mogen staan. 

Na het afscheid nog een dansje en toen weer naar huis ❤️

Weer een fijne intervisiemiddag gehad, nog steeds in mijn zomeronrust, en niks opgeschreven dus geen duidelijke herinneringen, wel een fijn warm gevoel. 

Dit was wel de keer dat Human design ter sprake kwam, waar ik me de weken erna even in heb laten zakken, leuk! En de keer dat ik aangaf nog steeds te twijfelen of ik wel of niet naar de zomerretraite wilde. En dat me toen werd gevraagd, welk deel van jezelf wil wel en welk deel van mezelf wil niet? Deze combinatie heeft er voor gezorgd dat ik ging!