Hm, deze keer had ik iets meer moeite om naar de tweedaagse te komen. Deels omdat de meiden hun eerste schooldag op dinsdag hadden, en deels omdat ik gewoon heel moe ben. Alsof het tijd is om alles even te laten beklinken in plaats van de hele tijd maar doorgaan met weer de hele binnenwereld overhoop trekken. 

Maar toen ik er eenmaal was, was het ook fijn om er weer te zijn, en het voelde een beetje alsof degenen die bij de zomerretraite waren een schoolreisje hadden gehad die de rest had gemist. Oh ja, en was ik tijdens de zomerretraite zo ondergedompeld in liefde en gingen alle opstellingen ook vanuit het startpunt liefde, dit blok pleurde ik meteen weer achterover in de shit. 

Gestart met lichaamsbewustzijn en daarna wat uitleg gevolgd door opstellingen. 

Ik - Tot net toe verborgen schaduwkanten - Het niet weten

Daarna als grote groep maatschappelijke thema's aangeraakt en hier een grote opstelling over gedaan. Daarna mochten we in groepjes, ik hoopte natuurlijk op de cirkel van waarheid, maar daar was deze keer jammer genoeg niet genoeg animo voor, dus sloot ik aan bij de dichtstbijzijnde groep.

In één van deze opstellingen kreeg ik de plek, 'het niet kunnen voelen door ernstig (geboorte)trauma'. De verstarring die ik daar voelde was zo herkenbaar. Toen er iemand achter mij kwam zitten kwam er eindelijk rust en ontspanning in het lijf. Achteraf bleek deze representant op de plek van misbruik te zitten (Toe nou even! Wíl ik nou niet zien waar het zit, of kan ik er echt niet bij? Af en toe word ik er wel wat moedeloos van). 

Dag afgesloten met een dansje. Weer flink moe, en geraakt. 

Op dag 2 gingen we dansen. Eerst een dansende opstelling met zijn 3en, Ik - Systemisch talent - Voorouders.

Ik deed deze opstelling met 2 geweldige vrouwen. In de eerste mocht ik op talent, de 2e op voorouder en 3e was ik. Het meeste indruk maakte mijn voorouders, die een schreeuw uitte, gevolgd door een zachte 'ho, sorry hoor'. Iemand die het geluid kon geven, fijn!

Hierna maakten we vanuit een grote kring groepjes waar je bij kon gaan staan als dat zo voelde. Ik wilde niet, maar ging toch naar het groepje misbruik. 

Het voelt inmiddels een beetje alsof dat maar eens klaar moet zijn. Misschien omdat er steeds meer aangekeken is, en het dan de noodzaak verdwijnt, maar voor nu was het nog de enige groep waar ik bij hoorde. Ik zie de anderen 'kapot' gaan, en voel zelf dat ik verstar. Sterk moet zijn, ook voor die vrouwen die bij mij in de buurt staan. Als ik instort, wat blijft er dan nog over? Toch lukt het even om bij dat verdriet te komen, en vervolgens voel ik van achteren armen om me heen. Het verdriet konden we even delen. Later zag ik dat dit dezelfde persoon was die gisteren in de opstelling mij rust bracht als representant van misbruik. 

Na deze dansende opstelling gingen we werken in groepen van 8 met begeleiding vanuit de groep. Een mooie opstelling gehad, waarbij ik niet op mijn eigen plek stond. De representant voor 'mij' startte bang en verdrietig, en veranderde naar rustig. Grootmoeder zocht (voor het eerst sinds alle opstellingen) contact met 'mij', en daarna met moeder, waarna ook moeder en vader elkaar zagen. Tot slot nog even op mijn eigen plek gestaan. Ho'oponopono.

Deze keer intervisie in Haarlem. Tijdens ons rondje weet ik eigenlijk niet iets anders te vertellen dan dat het heel erg goed met me gaat. Wat ook echt waar is op dat moment. Verliefd op het leven, alles voelt bijzonder mooi, bijzonder goed, en bijzonder liefdevol. En wat dat niet voelt is nog steeds heel welkom, want zo mooi! ❤️ Haha nee, niks gehad verder.

Tijdens deze intervisie heb ik mijn eerste groepsopstelling begeleid, en wat was het mooi. Met dank aan de vraagsteller ook die echt wel met me meeging, en met me deelde wat er bij haar opkwam. Een hele fijne ervaring deze eerste opstelling, dat er maar veel mogen volgen!