Mijn eerste ervaring met familieopstellingen was in 2018. Een vriendin appte me met de vraag of ik hier wel eens van gehoord had, zullen we het proberen?

In de winter van 2017/2018 was ik met mijn gezin net verhuisd en zaten we in een tijdelijke woning omdat we nog even moesten wachten tot we ons nieuwe huis in konden. Mijn oma kwam te overlijden en ik begon net wat tot rust te komen vanuit de slapeloze eerste jaren van ons jonge gezin.

Ik was zoekend naar iets dat me kon vertellen hoe het werkt. Het leven, een gezin. Hoe je moeder, vrouw, kind, collega en ook nog jezelf kunt zijn op hetzelfde moment. 

Van daar uit wilde ik van alles wel proberen, en vertrouwde er onbewust op dat het juiste vanzelf wel voorbij zou komen. Dus ja, dat wil ik wel proberen!

Zonder een duidelijk idee wat een familieopstelling inhield gingen we op naar Amsterdam. Eerst de stad in, op een terrasje, wandelen door het Vondelpark, naar het casino en toen naar waar we moesten zijn voor de familie-opstelling avond.

We kwamen aan, en parkeerden ergens tussen een felverlicht tankstation en het donkere gebouw waar we moesten zijn. Bij de ingang aangekomen stapte ik letterlijk en figuurlijk over de drempel. 

De nieuwsgierigheid én het ongemak kan ik nog steeds terugvoelen in mijn lijf. 

Het was niet alleen de onbekende omgeving, ook de mensen die daarin waren. Zo uitgesproken. Ze leken helemaal thuis in helemaal witte of juist hele uitbundige kleding. 

En ik voelde me er op en top 'gewoontjes'. In mijn beleving viel juist dat op. En opvallen deed ik liever niet. 

Onze nieuwsgierigheid dreef ons naar ergens ver vooraan om te zitten. Tot mijn schrik ging de man die ik tot dan toe alleen had gezien op internet (Hylke) in gesprek met de mensen die vooraan zaten. Wat verwacht je van deze avond? Kom je ergens speciaal voor?

Mijn lijf verstijfde en nam automatisch de houding aan waarmee ik mensen met persoonlijke interesse al mijn hele leven op afstand kan houden. Zie mij niet! Zie mij niet, zie mij niet...

Toen de avond eenmaal was begonnen (en de gesprekken afgelopen) kon ik langzaam weer ontspannen. Beetje luisteren, ademen, spier voor spier ontspannen, dat kan ik. 

Van de eerste opstellingen heb ik nog steeds een beeld en een gevoel bij me. En ik was zo verrast hoe echt dit was. Hoe dit wat ik net gedaan had zomaar ontstond. Dat ik het niet perse snapte maar dat het wel klopte. 

In deze eerste opstelling kon ik zien dat de problemen waar ik op dat moment mee rondliep niet perse mijn problemen waren. Geen snelle oplossing, want wat nu? Maar door dit te kunnen zien was de volgende stap al in gang gezet. Na deze avond merkte ik steeds vaker een verschil tussen dat wat bij mij hoort en wat niet.

De avond werd afgesloten met muziek. Er mocht gedanst worden, op blote voeten!

Thuis, in mijn bekende omgeving, zou ik dat echt niet hebben gedaan, maar hier, nog steeds op de golf van nieuwsgierigheid en vanuit de behoefte om de avond te bezegelen ging ik. Woehoee!

Na deze avond ben ik met deze zelfde vriendin nog eens een avond in Zwolle geweest, op een zolder van een indrukwekkende kerk met een sprookjesachtige binnentuin en enorme deuren, bijna poorten waar je door naar binnen stapte. Grappig genoeg is dat alles wat ik daar nog van weet.

Weer later, in 2019, hebben we in de kerk in Weesp een middagworkshop gevolgd. Die middag was.. ja.. fijn kan ik het niet noemen. Het was mooi, maar ook niet.

Na één van de opstellingen heb ik heel lang zitten huilen. Tranen die er nooit mochten zijn, en die ik nu niet meer tegen wilde houden ook al wist ik niet precies waardoor ze nu tevoorschijn kwamen.

Aan het einde van de dag gingen we de cirkel van waarheid doen, met de hele grote groep. Als allerallerlaatste durfde ik mijn hand voorzichtig op te steken en Hylke zei, ah! Het huilende meisje van de voorste rij. 

Achteraf voelde ik me daar wel wat lullig over, maar op dat moment was ik alleen maar bezig met de spanning om die cirkel in te stappen.

Ik weet niet meer mijn vraag, maar sinds die eerste cirkel van waarheid ben ik heel veel gaan houden van deze methode. Fijn hè, ik -weet- niet meer, maar ik -voel- 'm nog wel. 

Voor het eerst alleen. Zoveel geld uitgeven aan mij, alleen. En niet iets praktisch waar iedereen meteen iets aan heeft, maar aan iets ongrijpbaars. En dan ook nog overnachten. Alleen! 

Deze 2-daagse zag ik in december, en toen al wist ik dat ik er heel graag heen wilde. Het duurde uiteindelijk tot maart voor ik boekte, maar ik ging. En ik ging voluit. 

Voor de tijd mocht ik vast nadenken over mijn intentie. Het was tijd om mijn moeders moeder uit de schaduw te halen. 

Deze twee dagen waren echt zo fijn. Alles mocht er zijn, vooral van mezelf.

Laat maar zien, kom maar op, ik heb alleen maar liefde voor je ♥️

Weer terug naar huis bedacht ik me hoe heerlijk het zou zijn om vaker naar dit soort 2-daagsen te gaan. Het moment waarop het zaadje werd geplant om aan de jaaropleiding deel te nemen!