De wonderlijke winterviering. Ik was benieuwd hoe de academie en deze bijeenkomst zou aanvoelen nu ik de opleiding had afgerond. Want de afgelopen maanden, na de afronding had ik ook echt een beetje het gevoel dat ik aan het losweken was.

Blanco, en daar ook de onzekerheid van. Want wat kan ik met wat ik nu over mezelf heb geleerd? De winterweken heb ik geprobeerd het geleerde bij me te dragen en op veel vlakken lukte dat goed. En ook kwam er door de winterstilte een soort onbestemd gevoel naast me liggen waardoor ik steeds meer en meer afleiding zocht. Dit werd ook meteen in de eerste 5 minuten dat ik binnen stapte al pijnlijk duidelijk. Maar ik begin bij het begin. 

Vrijdagochtend was ik wat onrustig, op zich was ik rond half 12 wel klaar met mijn tas inpakken en alles, maar ik zou pas om half 2 op pad had ik uitgerekend. Dan was ik ongeveer 3 uur bij T. waar ik zou logeren, en konden we even bijkletsen voor ik dan half 5 naar het Zonnehuis zou gaan. Het weggaan was niet zo leuk, en af en toe voelde ik ook weer dat schuldgevoel of heimwee waar ik dan even om moest huilen al was het nu niet zo erg als voor de zomerretraite.

De heenweg ging zoals gehoopt en op tijd kwam ik aan. Een bakje koffie, heerlijk bijkletsen en ook werd mijn intentie duidelijker voor deze 3 dagen. Het oude loslaten en het nieuwe verwelkomen. 

Daarna op weg naar het Zonnehuis. Ik voelde wel wat zenuwen, en ik hoopte dat het niet tegen zou vallen. Ik voelde wat afstand en dat was niet waarvoor ik mijn gezin een weekend wilde missen. Spanning dus. De auto geparkeerd (op precies dezelfde plek als de vorige keer), tassen mee en naar binnen.

Nog geen stap binnen kreeg ik al de eerste knuffel van J. en al snel volgden nog een paar bekende gezichten. Wat fijn! Ik voelde me meteen al niet meer zo gespannen.

Nu ik dit typ denk ik oh ja, ik was ingesteld op 'alleen' en meteen al hoefde ik het niet meer alleen te doen, die opluchting!

Ik dacht dat het inloop was van 17:00-18:00 uur dus ik was blij verrast toen ik mijn tas had weggezet en ik naar de zaal toe liep dat iedereen al in een kring stond en we meteen een opstelling gingen doen! 

We stelden op 'Ik', 'Persoonlijke schaduw', 'Vluchtroute' en 'Intentie'.

PS kwam gebukt voor me staan en meteen voelde ik datzelfde onbestemde gevoel waar ik het net over had en ik voelde opluchting en verdriet tegelijk. Ik besefte me door deze opstelling hoe zeer ik het even niet aan had willen kijken de afgelopen weken. Of niet kon, durfde, vul maar in. Pijnlijk, maar fijn om meteen aan te kunnen gaan. Vluchtroute stond volgens mij in de start vlak achter mij maar niet hinderlijk ofzo, ze was er gewoon. Intentie stond op afstand, en na het aankijken van mijn PS kon ik daar heen en aankijken en zelf werd ik er eigenlijk wel heel blij van, maar ook voorzichtig. Ik wilde haar niet wegjagen ofzo. 

Van 'Vluchtroute' kreeg ik terug, ik ben niet meer nodig.

Van 'Intentie', het mag wel wat luchtiger. 

Daarna onze heerlijke eerste maaltijd, fijn alleen, even aankomen in de ruimte en deze groep mensen. 

Hierna was de openingsceremonie. Heel heel mooi en meteen alweer zo geraakt. Tussen de elementen lag een vrouw onder een wit dekentje als het spirituele hart en na de elementen werd ze 'wakker' en ging zo mooi zingen. Het raakte me diep, en toen kwam een praktisch probleem. Geen tissues bij de hand. Dus óf ik laat me nu gaan en snotter alles bij elkaar, of ik hou me in (wat niet lukte). Uiteindelijk na de hele tijd sniffen opgestaan om een tissue te pakken, niet wetend hoe lang het nog zou duren. En toen was het afgelopen. Shit.. Boos op mezelf, eerst maar even op de achterste rij gaan zitten, want het verdriet was ook nog niet weg. Later tijdens de mantra wel weer terug gegaan naar mijn eigen plekje op de voorste rij. Het is helend om in de groep te zijn als je verdrietig bent hoor ik dan in mijn achterhoofd (is me ooit gezegd tijdens een huilbui op de opleiding). Toch baalde ik van mezelf, ik ben er net, vlucht nou niet weg. Maar ja, met een betraand snotgezicht op de voorste rij vind ik ook niet prettig. De rest van de dagen had ik standaard een tissue bij de hand 😉

Na gisteren had ik heel veel zin in vandaag, want het was me weer even gelukt om bij mijn gevoel te komen, zonder er veel moeite voor te doen! Me 'gewoon' laten raken. Ha, vandaag was dat niet zo gewoon. Op slot zat ik, en dus weer een reden om te balen, ik ben er nu, waarom lúkt het me dan niet? 

We gingen starten met dansende opstellingen. Eerst een elementen meditatie dans. Ik kon mijn plek niet echt duidelijk vinden en stond wel heel dicht bij de uitgang, maar het ging. 

Daarna een dansende opstelling met 4 personen. 'Ik', 'Blokkade', 'Spirituele hart', 'Kundalini'. 

Mijn eigen opstelling was wel bijzonder, want ik had een hele mooie verbinding met 'Spirituele hart', echt heeel fijn. Maar 'Blokkade' liep ondertussen bijna naar de andere kant van de dansvloer. Ik kon haar niet laten gaan. 'Blokkade' was zo belangrijk voor me, en in het vertrouwen dat de andere wel op me zouden wachten liet ik hen achter om 'Blokkade' achterna te gaan. De opstelling eindigde met mij ongeveer in het midden, wel wat bij 'Blokkade' maar nou ja, verdrietig. Zij dan, zelf was ik vooral in de verwarring, fixstand. Wat wil je dat ik doe? Ze deed me denken aan een klein bang verdrietig meisje. 

In een andere opstelling stond ik wel op een plek waar ik heel heel verdrietig was. Echt oude tranen die veel te lang vast hebben gezeten. Mooi om ze te kunnen laten gaan. 

Daarna gingen we een grote archetype opstelling doen. Ergens aan het eind hoorde ik 'Wie wil er staan op de plek van Kali?' en ik dacht, Ja! Dat wil ik wel, en ik stond daar op de dansvloer, en ik voelde niks. Nauwelijks in ieder geval. Wel proberen, voeten op de grond welke beweging wil mijn lijf maken. Hm, misschien sta ik niet op de goede plek, voelt het ergens anders beter, dus wat zoekend. En het was ongetwijfeld goed zoals het was, maar (maar...) Nee. geen maar. Het was goed zoals het was. Het was anders dan ik had verwacht.

Flauw is dat he, hoe mijn hoofd van sommige dingen een verhaal maakt. Ik voelde die ja, dus zei ik ja. En dan zegt mijn hoofd, mijn gedachten dat ik het niet goed doe. Wat een onzin eigenlijk. 

We gingen lekker eten, en daarna een paar grote opstellingen. Ik was er helemaal gewoon uit. Waarom lukt het me niet? Ik wil zo graag! Af en toe raakte iets me, en meteen niet meer. Alsof er iets overbelast raakt waardoor de stoppen er uit vliegen. 

Een assistente kwam naar me toe en vroeg hoe het ging. Mijn eerste ingeving was dat lelijke masker weer opzetten, ja hoor, alles gaat goed! Maar het gáát niet goed. Het wil niet!

Buiten wat ik 'hoorde' te doen, was ik hier eerlijk over. En ze hielp me. Probeer er bij te blijven, ik zie het aan je. Voel je voeten op de grond staan, ga langzaam naar boven, wat voel je? Adem naar je buik, waar verdriet zich vastzet, geef het ruimte. Keer op keer op keer. En die keer lukte het nog niet, maar beloofd het te blijven oefenen. Er komen vast nog momenten voorbij waarbij het me wel lukt. 

Hierna kregen we een soundhealing, mooi plekje gevonden, comfortabel gemaakt. Leuk, dacht ik. Klinkt leuk, maar meer is het voor mij niet. Het raakt me niet, ik ben niet overdreven ontspannen, het doet me niet zoveel. HA HA. Het was waar, tot het was afgelopen. Ik zou bijna opstaan en toen kwam er een soort knoop los in mijn lijf en ik was helemaal helemaal verdrietig. Heerlijk! Op een gegeven moment voelde ik me bijna een beetje in paniek, en dacht, ik moet hier van de grond af, een ander plekje vinden. En toen stond ik daar boven aan die donkere rand en dacht ik ja, nu kan ik hier in mijn eentje gaan zitten uithuilen, maar ik was bang dat ik het verdriet niet alleen kon dragen, er kwam zoveel in één keer los. En wat ik toen deed, (ik ben hier zelf echt heel heel trots op, want dit heb ik nog nooit gedaan), ik zocht iemand op. Om te vragen om een knuffel. Ik vond haar en ik vroeg het en het was ook alles wat ik nodig had. Die knuffel. Ik hoef het niet alleen te doen. Toen het wat afzakte ging ik wel lekker op een donker plekje zitten, niet om me te verstoppen, maar om echt even uit te huilen. Daarna echt heeeerlijk gegeten, en wat een rust was er in mijn lijf!

's Avonds hebben we fijn mantra's gezongen, gisteren nog een beetje voorzichtig, vandaag gewoon heerlijk gezongen! Af en toe ook even tranen, erbij blijven, en het lukte. 

Ik ben echt, gewoon trots op mezelf! Zou ik dan het 'er bij blijven' een beetje onder de knie krijgen?

Er was nog een moment, weet niet meer bij welk liedje of misschien was het wel niet eens bij het mantra's zingen maar bij een meditatie, maar ik had al mijn voorouders als een soort dagdroom in een lange lange rij vaders naast moeders achter mij staan tot ik het einde van de rij niet eens meer kon zien. En terwijl ze daar stonden stapte er een voorvader uit, die ging gekke bekken trekken en toen stapte er nog iemand uit de rij en die ging vrolijke dansjes doen, en zo gingen er steeds meer 'los'. En waar de eerste nog werd geprobeerd terug te krijgen in de rij d.m.v. strenge blikken, het werd steeds losser en gekker. Hahah ik werd er blij van!

Dag 3 alweer, vanavond ga ik weer naar huis! En hoe goed het ook is om hier te zijn, het is ook prima dat vandaag de afronding alweer is. We hebben ten slotte nog de hele dag.

Afscheid genomen bij T. waar ik zo welkom was geheten en op naar het Zonnehuis voor voorlopig de laatste keer weer. 

We startten met de ecstetic dance met Kareem. Eerst even aankomen, door de ruimte heen lopen, en dan beginnen. Ik had een fijn plekje gevonden en begon met een beetje onrust. De muziek begon en ik dacht, bewegen, dan komt de dans vanzelf wel. Maar de dans kwam niet en ik dacht, tijd zat. Dan ga ik toch eerst even naar de grond, dat is wat ik eigenlijk zou willen. Ik ben verschillende fases doorgegaan, maar hoe lang iedere fase duurde, ik heb echt geen flauw idee. Alsof ik in een soort trance aan het dansen was. Al was dat niet zo, want ondertussen dronk ik ook gewoon mn kopje thee, ging ik ook gewoon het licht in naar de toiletten en wanneer ik weer terug kwam was ik weer helemaal terug, alsof ik niet weg was geweest.

Op de eerste slok thee na.

Nadat ik van de grond was afgekomen, wat bijna voelde als een geboorte, en het loskomen van de zielenplek waar al mijn voorouders waren, ging ik op een gegeven moment een slokje thee drinken. En op weg naar de thee toe, van de dansvloer af, ging het nog prima met me, en toen ik weer terug de dansvloer op zou voelde ik een enorme weerstand.

Ander plekje, voeten op de grond, voelen wat er gevoeld mag worden. En ik voelde een enorm verdriet.

En ik stond daar, en terwijl ik aan het huilen was, was het net alsof ik een enorme beschermbubbel om me heen had. Soms heb je toch wel dat mensen op een dansvloer net iets te dichtbij zijn, deze bubbel beschermde mij zodat ik me echt even kon richten op dit verdriet. Heel fijn.

Toen het weer wegebte nog een slokje thee en toen een nieuw plekje op de dansvloer gevonden. Op dit plekje nam ik mijn ruimte in! Ik maakte contact, was niet helemaal in mijn eigen. Wel alleen aan het dansen, maar niet alleen op de dansvloer, snap je? Ik had het heel leuk! En hier was ook weer het moment dat ik even het gevoel had alsof ik met al mijn voorouders op de dansvloer stond. In hun vrolijke doen zoals ik ze gisteren even achter me zag.

De muziek veranderde, en hun zielen leken in een grote cirkel boven ons te zweven, daar waar gisteren de witte boeddha met nectar hing zeg maar (ander verhaal). Het feestje gaat boven verder, we zijn er! Tot gauw! Maar het maakte me verdrietig. Hoe meer ik de voorouderlijke kracht voel, hoe meer ik voel hoe ik het gemist heb, hoe ik de kennis en krachten van mijn voorouders gemist heb.  

Nu ik dit zo typ besef ik me dat het in opstellingen gaat over mij, en mijn dingen. In deze soort dansen gaat het over mijn voorouders, voel ik hun energie. Wauw..!

De muziek werd rustig, en ik kroop weer in kindhouding, en ik lag daar, en het voelde of deze hele dans mijn hele leven representeerde. Geboren worden, de pijn van het opgroeien en zoeken naar de juiste weg, het innemen van mijn ruimte en het onbezorgde plezier maken, tot het afscheid nemen en sterven aan toe. Heel mooi.. 

We deden een korte pauze met daarna een opstelling. Ik had een vraag, want nu ik zo goed die angst kon voelen als blokkade om mijn liefde de ruimte te geven, dacht ik, ik vraag gewoon nóg een keer om hulp! Ik hoef het niet alleen te doen! De smaak te pakken dus :) En nee als antwoord is ook goed, het is makkelijker om te vragen als je weet dat het antwoord eerlijk is, en niet een ja maar, of een ja, maar eigenlijk liever nee. 

Maar iemand anders mocht haar vraag stellen, en dat was precies goed.

In deze opstelling kreeg ik de plek van 'bevriezing'. Ik wist het al. Bijzonder vind ik dat, sommige dingen kloppen zo, dat er geen andere mogelijkheid lijkt te zijn. 

Ik ging staan. Onder bevriezing zit misschien angst, maar onder angst zit verdriet. Heel veel verdriet.. Het maakte dit weekend rond, deze plek. 

We gingen eten, en ik had een heel fijn plekje in de zon, maar halverwege een trap, dus ook nog alleen, en ook nog warm achter een raam, heerlijk!

Hierna de eindceremonie, zelf mochten we nog even een opstelling doen. 

'Ik', 'Kundalini zoals die door mijn voormoeders heen komt', 'Mijn tot nu net toe verborgen trauma's en blokkades', 'Kiemkracht'.

Hm.. Blokkade was er nu helemaal, op een fijne manier. Kundalini zat op handen en voeten, kreeg ik niet echt contact mee, en besloten om dat ook even zo te laten na kort contact proberen te maken. Ik wil niet meer alles oplossen voor mijn voorouders. Als het niet lukt, dan nu even niet, wie weet komt dat later weer. Toen kiemkracht, die vond me heel leuk, maar ik kon haar nog niet omarmen. Maar weg wilde ik ook niet dat ze ging. Toen weet het verdriet. Ik wil niet dat je weggaat, maar ik durf me nog niet open te stellen. 

Van kundalini en kiemkracht kreeg ik terug, het leek alsof je het zelf nog wat tegenhield.

Van blokkade kreeg ik terug, het nummer dat speelde 'Spirit bird', dit zegt alles! En ik hou van jou!

Hierna gingen we weer mantra's zingen, fijn fijn! Tara, niet vergeten, het verhaal raakte me. Toen de elementen weer terug, en ook het spirituele hart dat weer ging zingen. Nu goed voorbereid en een tissue bij de hand. En die had ik nodig. Wat doet ze dat mooi. Daarna gingen we 'Adem de wind' zingen. Ook zo mooi.. Alhoewel, ik zong bijna niet, ik kreeg nog een kans in de vorm van opkomend verdriet om te oefenen in erbij blijven.

Wat was het mooi, wat was het fijn, heel dankbaar ben ik.