De zinderende zomerretraite. Vanaf maart al lopen twijfelen of ik wel of niet zou gaan.

Ik zou er wel heen willen, zou dat kunnen? Het bedrag zat nog in mijn potje, op mijn werk was ik precies die week niet ingepland. Maar ja, dat vinden ze thuis vast niet leuk. Ok, misschien moet ik het er gewoon eens in gooien. Erwin zei: Als je dat graag wil moet je gaan, kan het? Ja, nou leuk toch? Oudste dochter zei: Ohh ja dat klinkt echt zo leuk! Als je dat wil moet je dat echt doen, net wat voor jou! Jongste dochter zei: Neee, zo lang kan ik je niet missen. En als jullie dan ook wat leuks gaan doen of uit logeren? Maakt dat het makkelijker? Ja, dan mag het wel. 

Ok, toen mijn eigen drempels nog. Kan ik mijn gezin wel zo lang 'in de steek laten'? Ga ik zoveel geld aan mezelf uitgeven? Dit is nog even wat anders dan de tweedaagse nog maar een goed jaar geleden! En, ook nog even kort, hoe gaat dan het gesprek als ik dit vertel aan anderen?

Na de vraag 'Welk deel van je wil er wel naartoe, en welk deel niet?' te hebben beantwoord en alle andere innerlijke obstakels ding voor ding te hebben aangekeken, heb ik uiteindelijk een week van tevoren toch geboekt. 

De onrust van de zomer speelde de resterende tijd een rol en toch ook nog steeds de twijfel, ook al had ik de volle overtuiging dat ik moest gaan, ook zat daar nog zo'n irritant stemmetje, doe ik wel het juiste? Maar ook al was 'Ja' spannend, 'Nee' was gewoon geen optie. 

De ochtend van vertrek had Erwin een ochtenddienst, en huilend heb ik hem uitgezwaaid, waar ik normaal nog even lekker in bed blijf liggen (half 5 vertrekt hij). Toen ik zelf weg moest, bracht ik de meiden bij mijn schoonzusje, die daar zouden blijven tot Erwin thuis zou komen. Ook daar moest ik de hele tijd brokken wegslikken en toen ze vroeg of ik er zin in had antwoordde ik: 'Het ik-deel heeft er heel veel zin in, en het moeder-deel kan niet wachten tot ik zondag weer thuis kom'. En dat was waar, wat een tweestrijd. 

De hele heenweg heb ik zitten huilen en me even laten zakken in dat schuldgevoel. In die daderschap.  

Daar aangekomen was het zoeken en wennen. Toen ik één van de assistentes sprak vroeg ik hoeveel mensen ze verwachtte, ze noemde het getal van 130, plus crew. Slik. Doodeng. Wat deed ik daar ook alweer? Nee, ik was precies waar ik moest zijn, maar.. Slik!

Mijn intentie voor deze 5 dagen was het ont-dekken van mijn krachtbron. Liefde. 

Ik weet dat het in me zit, maar ik kan er niet altijd bij.  Tijdens de opleiding is mijn startpunt altijd dat wat er niet goed gaat, wat mijn probleem is.

Deze dagen wilde ik vanuit liefde ontdekken. Alleen maar liefde, en ontdekken hoe ik hier vaker, of het liefst altijd, bij kan komen, en hoe ik liefde kan gebruiken als kracht. Hierbij zou ik vast ook blokkades tegenkomen, maar het startpunt was wezenlijk anders.

Zwemmen in de Maas

Na de openingsceremonie (fijn aankomen met aarde, water, vuur, lucht en Kali) gingen we zwemmen in de Maas. Voor de zekerheid had ik mijn bikini wel meegenomen, maar ik was van tevoren eigenlijk niet van plan om te gaan zwemmen. Toch gedaan, en wat was het heerlijk! Ja, en ook weer spannend. Ik hou van zwemmen, maar niet van zwemmend gezien worden. Maargoed, het was fijn en juist omdat ik er dan tegenop zie, ben ik achteraf zo blij dat ik ben gegaan. 

De eerste opstelling van de retraite

Pff, donderdag gingen we onze eerste opstellingen doen. En ik weet niet, maar meestal is zo'n eerste opstelling een beetje.. lauw? Even inkomen vaak. Maar deze..? We knalden er meteen in, tegen al mijn verwachtingen in! Omvergeblazen!

We waren met een groepje van 6 en vonden een plekje op het fijne eilandje. 

Ik, Thema, Verborgen emoties bij thema, Vluchtroute, Moeder, Grootmoeder. 

Ik voelde me net Wednesday in deze eerste opstelling. Wat bijzonder was, want ik stond in deze eerste opstelling op de plek van grootmoeder, en ook herkenning hier. Goeie start!

Mijn eigen opstelling was eigenlijk heel mooi, alleen 'vluchtroute'.. ohh.. die keek heel dichtbij, heel lief, met grote ogen naar me, maar Chuckylief. Ik vond haar dood en dood eng. Die grote ogen maakten me heel bang. Wat ze me terug gaf na de opstelling was, Ik houd heel veel van jou! 

Ook de andere rollen waren weer typisch. 

Krachtbron - Ik voel vooral heel veel liefde (Fijn, mijn intentie klopt!)

Moeder - Ik wil wel maar ik kan niks (bekende terugkoppeling na een opstelling)

Grootmoeder - Ik voel me heel manipulatief (Herkenbaar uit de verhalen die ik over haar ken)

En Ik - ik kon weer even héél goed zakken in angst.. 

Heerlijk, en dit is nog maar dag 2!

Dansen in de regen

Vrijdagochtend gingen we een grote ecstatic dance doen die begon met een kring waarin we werden bevraagd. Was het antwoord ja, mocht je naar voren stappen. Na een aantal vragen over hoe helpend dansen voor je is geweest kwam de vraag, en wie vind het eigenlijk spannend om straks te gaan dansen. Er stapten meer mensen naar voren, maar in mijn hoekje was ik de enige (of het voelde alleen maar zo). Die spanning waar de vraag over ging was in ieder geval goed voelbaar. 

Eenmaal gestart met dansen ging dat gevoel gelukkig snel over in ontspanning en kon ik heerlijk genieten van het dansen! Toen ik bij de openslaande deuren even wilde afkoelen zag ik dat het zachtjes was begonnen te regenen, en ook dat er een paar mensen buiten in de regen stonden te dansen. 

Ik hoefde er niet eens over na te denken of ik stond buiten, te dansen, rondjes te draaien, te springen in plassen, te soppen in het gras, tot ik geen droge draad meer om mijn lijf had. Wat een plezier!! Terwijl er steeds meer mensen buiten kwamen ging het ook steeds harder regenen, donderen en af en toe een bliksem. Magisch, wat een bijzonder moment!

Toen de muziek weer rustiger werd, werd ik ook wat koud maar we mochten niet naar binnen. (nat/glad e.d.) Haha, ik snapte het, en voelde me ook stiekem net een meisje die iets stouts had gedaan en zo leuk, ik maakte me totaal geen zorgen. 

De opstelling op het pleintje

Oh oh oh, wat hebben we een mooie opstellingen gedaan, en wat hadden we een mooie groep vrouwen. We stonden op het pleintje voor het grote witte gebouw, waar in de keien in cirkels zijn gelegd. Onze keien lagen in de zon na de regen, dus hoewel nog wat nattig, ook warm. Fijne plek!

We stelden op:

Ik - Grootmoeder - Verborgen verhaal - Verborgen daderschap - Vrouwenlijn - Kundalini - Wildcard 

In deze opstelling kon ik mijn grootmoeder eren, ook al durfde ze nog geen contact met me te maken. Ook de zielenplek stond daar weer als veilige vuurtoren. Ik ben er nu niet, maar ik kom er vandaan en ga er ooit weer naar terug.

Van de vrouwenlijn kreeg ik terug, je hoort erbij. Zo waardevol. 

In de andere opstellingen ook zulke mooie plekken mogen staan, wow, wat een vrouwenkracht zo bij elkaar!

Na deze opstellingen zaten we nog even na te kletsen op het terrasje, en opeens ging het helemaal over mij en over mijn intentie. Dan merk ik dat ik even niet zo goed uit mijn woorden kom, maar mijn best gedaan. Daarbij zulke mooie complimenten mogen ontvangen dat mijn doosje van pandora al even geopend was, en de liefde gedeeld. Zo dankbaar. 

De cirkel van waarheid

Oehh, dit was ook zo mooi... Ik kwam in een groep van 10, waarvan 1 met eerdere ervaring in opstellen, naast mij en de begeleidster. 

Zo leuk om te ontdekken hoe veel ik heb geleerd het afgelopen jaar. Door dat het voor veel nog relatief nieuw was, waren er ook nog veel vragen, en ik ontdekte dat ik op al die vragen eenzelfde antwoord zou hebben gegeven als de begeleidster gaf. Leuk!

Hele mooie opstellingen gedaan, ook leerzaam hoe te begeleiden want er waren best wel dingen waar ze duidelijk moest zijn in wat wel, wat niet. 

Mijn eigen opstelling was echt, GE-WEL-DIG. Ik werd er zó blij van!

Ok, ik had opgesteld Krachtbron en Angst. Ik zat nog te denken of ik ook de opleiding er bij op wilde stellen, maar daarvoor zou ik alleen de begeleidster willen vragen en zij gaf aan liever te begeleiden. 

Deze eerste twee kwamen er in, even later klapte ik hem open.

Angst hing meteen zwaar op mijn schouders, en Krachtbron stond vlak tegenover me, in de startblokken. Kom je? Ik ben er klaar voor! Leek ze te zeggen. En ik dacht, ja! Ik kom er aan, alleen dit nog even.. Maar angst had me goed vast, en toen ik het bijna niet meer hield dacht ik, ik kan natuurlijk gewoon uitreiken, dus dat deed ik. Krachtbron pakte mijn hand en daarmee gleed Angst schokkend van mij af. Angst hoefde niet helemaal weg, dus ik hield haar hand op mijn schouder. 

Ik was zo blij, het voelde zo licht! Er was zo'n verbinding met krachtbron.

En toen zei de begeleidster, neem de opstelling nog even in je op, en kijk wat je om je heen hebt verzameld. Toen pas keek ik om me heen, en alle wildcards stonden met open armen om ons heen in een cirkel. Zo, zo mooi. 

Het bankje

Het bankje aan de overkant van de vijver was vaak vrij, en zo'n fijn plekje! Omdat ik me tijdens de oefeningen volledig gaf, had ik na intense oefeningen of opstellingen graag even een moment alleen. Dan heb ik geen behoefte om aan een tafel te kletsen, want vaak is dat alweer een uitdaging op zich om tijdens zo'n gesprek verbonden te blijven met mezelf en niet in doelloze koetjes en kalfjes te belanden. 

Lekker alleen dus. Hier kon ik zitten, ademen, huilen, schrijven, heerlijk plekje 🥰

Yoga en de haan

Iedere ochtend sloot ik aan bij Hans, voor de yoga en meditatie. Ik besloot om per dag te kijken of ik wilde, want ik weet dat als ik mezelf op dag 1 opleg om alle dagen te gaan, dat ik niet alle dagen ga. Nu wel. 4 Ochtenden een heerlijke start van de dag, met verschillende oefeningen. Tijdens één van deze lessen kwam er tijdens de eindontspanning een haan op mijn scheenbeen zitten. Ik dacht eigenlijk eerst dat het de hand van een assistent was, die dan ook wel langsliepen. Maar met het gegiechel om me heen en dat de 'hand' zo lang op een plek bleef liggen keek ik toch even en toen zag ik 'm. Hij was welkom, ik vond het wel gezellig. Hij verhuisde nog even naar mijn tenen, maar die waren te wiebelig. De haan had zijn punt gemaakt en ging verder. 

Ziel en ik

Op zaterdag deden we een opstelling met de plekken 'Ziel' en 'Ik'.

In het eerste opleidingsblok hebben we deze ook gedaan, en toen stond 'Ziel' tegenover me, niet echt contact, alleen oogcontact en dat was goed voor dat moment. Geen behoefte om dat toen te veranderen. 

Deze keer was het wel heel anders. Heel heel liefdevol, we konden niet anders dan elkaar vasthouden. Ook bij het wisselen van plek, dat ik op de plek van 'Ziel' mocht staan was zo overweldigend, wat een liefde! 

Na de opstelling gaven we nog wat terug, en ik vond het zo waardevol om te zien en horen hoe ze onder de indruk was, 'Jij bent echt één en al liefde! Zo fijn om even op deze plek te staan.'. Je zou het maar horen, en ook nog zien dat ze het meende. Het staat al vaker op deze pagina, maar echt, ik voel me zó dankbaar!