Trouw

Trouw.. Één woord met zoveel verschillende ladingen. Van jezelf volledig weggeven tot volledig trouw zijn aan jezelf en alles wat daar tussenin zit. 

 

Het grootste deel van mijn leven had trouw zijn altijd te maken met anderen. Met werk, met kerk, met eerdere verbindingen in welke vorm dan ook. Trouw zijn, loyaal zijn. Met enige regelmaat had het ook te maken met dingen maar over je kant laten gaan, over je eigen grenzen heen laten gaan vanuit dat gevoel van trouw zijn. Omdat het er nou eenmaal bij hoort.

Geven en nemen, toch? 

 

Trouw zijn had ook iets veiligs, weten wat je hebt, waar je aan toe bent. Zelfs als het niet prettig is, het was in ieder geval minder spannend dan dat onbekende. 

 

 

Het is alsof ik nu aan de andere kant van die lijn ben gestapt.

Trouw zijn heeft nu vooral te maken met mij. Trouw zijn aan mijzelf, mijn eigen plek helemaal belichamen. Doen waar ik écht blij van wordt, en niet omdat het de ander blij maakt, maar omdat het mij blij maakt. 

Met ergens blij van worden bedoel ik niet alleen blij als in heppiedepeppie, maar daar hoort ook de diepe dankbaarheid bij, het aankijken van mijn belemmeringen, het alles omarmen wat bij mij hoort om het simpele feit dat het bij mij hoort.

 

Geven doe ik vanuit liefde, nemen is veranderd in ontvangen. 

 

 

Het komt voor sommigen wat egoïstisch over (in dat vakje zou ik het eerder waarschijnlijk wel geplaatst hebben), maar alles staat en valt met de vraag of jij je eigen plek helemaal inneemt. Verantwoordelijkheid draagt voor alles wat je doet, zegt, voelt. Of je helemaal eerlijk bent, 100%, ook over ongemakkelijke dingen, als het jou raakt in je systeem. 

 

 

Ik kom dat 'trouw zijn' tegen in het dansen, wanneer ik eigenlijk bevries tijdens een oefening. Ga ik toch door, ook al schreeuwt mijn lijf een stille schreeuw? Of sta ik stil, waar de groep om me heen zich wel kan over geven aan de muziek? Ben ik trouw aan mijzelf, of trouw aan de groep? En als ik kies voor de groep, ben ik het dan nog wel die trouw is?

 

Ik kom het tegen in het begeleiden van, of representeren tijdens een opstelling, wanneer ik iets te zeggen heb vanuit mijn tenen maar nog niet zo goed weet wat het toevoegt. Spreek ik het uit, of hou ik me stil? Neem ik de verantwoordelijkheid voor dat wat mijn woorden misschien losmaken, of ga ik voor veilig maar oppervlakkig?

 

 

Alleen als ik mijn eigen plek helemaal in neem sta ik stevig. En ook al doe ik dat niet voor de ander, die ander kan er wel op vertrouwen dat ik ben wie ik laat zien, en als ik ja zeg, dat dat een echte JA is, en geen ja maar eigenlijk..

 

Van daar uit ontstaan de mooiste gesprekken, verbindingen en spontane gebeurtenissen. En dat is het ook, het mag gewoon ontstaan! 

 

 

Lees jij dit en denk je, ja.. Hartstikke leuk allemaal, maar dit staat zo ver bij me weg dat ik het niet eens kan overzien? 

Doe het stapje voor stapje. Leer vertrouwen, leer voelen, leer je eigen plek steeds meer kennen, en ervaar hoe fijn het is om daar helemaal te Zijn! 

 

Uiteindelijk heeft iedereen er baat bij als jij vooral trouw bent aan jezelf ❤️